Philip Glass - OST The Hours

[Track 2 "Morning Passage"]

ศิลปิน : ฟิลิป แกลส (Philip Glass)
อัลบัม : OST The Hours
วางแผง : ธันวาคม 2002

The Hours ซึ่งเป็นหนังที่นำเนื้อเรื่องจากนิยายเรื่องเดียวกัน มีอะไรดีอยู่ถึงสามอย่าง ก็คือ หนึ่ง เป็นนวนิยายที่ดีมีคุณภาพ ได้รางวัลพูลิตเซอร์ปี 2542 สอง ภาพยนตร์ก็เข้าชิงออสการ์ และนิโคลก็ได้รางวัลในฐานะนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม และสุดท้ายก็คือเพลงประกอบภาพยนตร์ที่แต่งโดยเจ้าพ่อดนตรีมินิมัลลิสม์อย่าง Philip Glass เราได้ดื่มด่ำกับสองอย่างหลังไปแล้ว เหลือแต่นิยายอย่างเดียวที่เราไม่ได้ซื้ออ่าน (ตอนไปร้านหนังสือที่ฮาร์เวิร์ดก็ไปด้อมๆ มองๆ อยู่นานทีเดียว) เราจะบอกว่าเราได้ยินชื่อของ Philip Glass มาบ้าง แต่ก็เพิ่งมาสนใจงานของเขาอย่างจริงจังก็เพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องนี้นี่แหละ

เราไม่ได้ซื้ออัลบัมนี้เก็บไว้เป็นของตัวเองหรอก แต่เราได้มาจากเพื่อนตอนไปเยี่ยมที่อเมริกา พอรู้ว่าเขามีซีดี ก็ดีใจมากขอก๊อปใหญ่ (เราคงซื้อเก็บไว้ในไม่ช้า แต่รอให้มันลดราคาก่อน) เพื่อนก็ชอบหนังเรื่องนี้ก็เลยซื้อเพลงประกอบมาเก็บไว้ด้วย พอเราฟังรอบแรก น้ำตาแทบจะไหลพรากๆ ชอบสุดๆ เหมือนกับเป็นซีดีที่เราตามหามานาน ไม่เคยฟังเพลงอะไรแล้วมีความรู้สึกอย่างนี้มาก่อน! อันนี้เป็นเรื่องจริงนะ

หลักๆ แล้วทุกเพลงจะเป็นเปียโนเป็นเสียงหลัก แอคคอมปะนีกับวงเครื่องสาย (รู้สึกว่ามีแค่ไวโอลิน) แต่ละเพลงส่วนใหญ่เป็นการเล่นอาร์เพ็กจิโอของเปียโน (คือการแตกคอร์ด เล่นไล่โน้ตไปเรื่อยๆ) นานๆ ทีจะมีเมโลดีที่เล่นโดยเปียโนแทรก อารมณ์เวลาฟังเพลงนี่มันจะลอยไปเรื่อยๆ ยิ่งฟังเวลาปล่อยให้เวลาผ่านไปตอนนั่งรถระยะทางไกล ยิ่งฟังแล้วจะทำให้เรารู้สึกว่าวิวมันแฟลชเข้ามาในหัวแล้วก็หลุดหายไปอย่างรวดเร็วจริงๆ

ตอนนี้เราอยากดูหนังอีกสักหลายๆ รอบ ภาพในหนังเรื่องนี้มันเหมือนจริงและให้ความรู้สึกมากๆ แต่เรายังรู้สึกว่าหนังมันทำได้ไม่ดีเท่าเพลงเลย เราว่ายุคที่จูเลี่ยน มัวร์เล่นเป็นตัวเอกมันไม่ค่อยเข้ากับอารมณ์เย็นยะเยือกของยุคนิโคล คิดแมน กับยุคเมอริล สตรีปเท่าไหร่

เว็บไซต์ : www.philipglass.com

Miles Davis - OST Ascenseur pour L'Échafaud

ศิลปิน : ไมลส์ เดวิส (Miles Davis)
อัลบัม : OST Ascenseur pour L'Échafaud
วางแผง : 1957 (เวอร์ชันรีมาสเตอร์ ตุลาคม 1990)

ถ้าหากถามว่าเรามีซีดีแจ๊สของใครมากที่สุด เราก็คงตอบว่า ไมลส์ เดวิส ศิลปินคนนี้เป็นหนึ่งในนักดนตรีแจ๊สที่คนฟังแจ๊สใช้เป็นมาตรฐาน เขามีความสำคัญต่อเพลงแจ๊สมากทีเดียว เราเองเริ่มต้นฟังจากอัลบัม The Essential Miles Davis เราซื้อมามีสองซีดี มีเพลงตั้งแต่สมัยที่ยังเล่นในกับชาร์ลี ปาร์กเกอร์ มาตั้งวงของตัวเอง แล้วก็ควอเต็ตของตัวเองที่โด่งดัง จนถึงเพลงแนวฟิวชันในยุคหลังๆ แต่ที่เราหลงรักไมลส์ เดวิส จริงก็คือช่วงที่มีสไตล์แบบคูลแจ๊ส

คูลแจ๊สนี่เวลานักดนตรีเล่นจะเล่นเหมือนกำลังร้องเพลง เป็นเมโลดี้ที่ติดตามง่ายมากๆ การเป่าทรัมเป็ตของไมลส์ เดวิสนี่มีการใส่อารมณ์ ฟังดูแล้วรู้สึกว่าดนตรีมีอารมณ์จริงๆ อีกคนที่มีการเป่าทรัมเป็ตแบบคูลแจ๊สก็คือ เชต เบเกอร์ แต่รายนั้นจะฟังดูผิวเผินและร่าเริงแต่เหงา แต่ไมลส์จะค่อนข้างมีอารมณ์เป่าแบบเศร้าและลุ่มลึกกว่า (อันนี้เป็นความรู้สึกเรานะ เราฟังเพลงของสองคนนี้มามากพอสมควร)

อัลบัมประกอบภาพยนตร์ฝรั่งเศสที่ชื่อ Ascenseur pour L'Échafaud เป็นอัลบัมที่อยู่ในช่วงพีคสุดๆ ของไมลส์ในยุคคูลแจ๊ส เราได้อัลบัมนี้เป็นของขวัญ ซึ่งคนซื้อซื้อมาได้ถูกใจเราเป็นอย่างมาก อัลบัมนี้เต็มไปด้วยเพลงช้า อารมณ์จะเหมือนๆ กันทั้งอัลบัม และไม่หวือหวา ซึ่งเป็นอะไรที่ทำให้อัลบัมนี้เด่นมากเมื่อเทียบกับไมลส์อัลบัมอื่นซึ่งจะมีเพลงเด่นชูโรงหนึ่งหรือสองเพลง ควรฟังทั้งอัลบัมถึงจะเพราะ และไม่รู้ว่าเพราะเห็นหน้าปกซีดีด้วยหรือเปล่า ทำให้ฟังทีไรคิดถึงบรรยากาศถนนแคบๆ ในปารีสทุกที

อีกอย่างที่เราอยากแต่ก็ยังไม่มีโอกาสก็คือ หาหนังเรื่องนี้มาดู แต่คิดว่าคงยากเพราะเป็นหนังเก่าและเป็นหนังฝรั่งเศสด้วย ไม่รู้ว่าเขายังมีฉายในเคเบิลหรือวางขายอยู่หรือเปล่านะ

เว็บไซต์ : www.milesdavis.com

中島美嘉 - Cry No More

ศิลปิน : มิกะ นะกะชิมะ (中島美嘉)
ซิงเกิล : Cry No More
วางแผง : กุมภาพันธ์ 2006

ช่วงนี้ฟังเพลงเอเชียมากขึ้น เมื่อก่อนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอก แต่พอโดนเอ็กซโพสมากขึ้นก็เลยไม่สามารถขัดขืนได้ แถมบางทีเพื่อนก็เอามาให้ฟัง (บังคับมากกว่า?) เดี๋ยวนี้ก็เลยฟังบ่อยขึ้น เมื่อวานเปิดทีวีแบบผ่านๆ เป็นช่วงที่เอ็มทีวีเปิดเพลงเอเชียพอดี ก็มิวสิกวิดีโอหลอนๆ อันนึง ตอนหลังจึงรู้ว่าเป็นซิงเกิลใหม่ของมิกะ นะกะชิมะ

เราไม่ค่อยเข้าใจแนวเพลงของเขาเท่าไหร่ เพราะเราดูมิวสิกวิดีโอมันพยายามสื่อถึงแนวเพลงแบบอเมริกัน แนวเพลงฟังเผินๆ ก็คิดว่าเป็นเพลงโซล เพราะอินโทรมาอย่างนั้น เราก็ตั้งใจฟังมาเรื่อยๆ คอรัสแรกก็คิดว่ายังออมเสียงอยู่ แล้วก็มีเสียงประสานเสียงโผล่มาแล้วหายไป เสียงก็กลับมาระดับเก่า คอรัสสองก็ยังเหมือนเดิม ดนตรีมันสะใจแล้วแต่เสียงร้องมันไม่ตามกันอะ งง เสียงเธออยู่ในระดับที่ดีนะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ปล่อยพลังออกมา เรายังอึ้งกับเพลง Amazing Grace ที่เป็นแทร็คแรกของอัลบัมรวมฮิต Best ของเธออยู่ ก็เลยผิดหวังมากๆ ว่าทำไมร้องมาอย่างนี้ ปล่อยให้เสียงแบ็กอัพเหงา แล้วเพลงก็จบลงห้วนๆ ไม่มีเอ๊าโทรเสียด้วยซ้ำ

คิดไปคิดมาไม่ใช่เธอร้องไม่ดี แต่จริงๆ แล้ว มิกะร้องเพลงนี้ดีอยู่แล้ว แต่ดนตรีทำออกมาไม่ดีเท่าที่ควร แต่เรายังรู้สึกตะหงิดๆ กับการใช้ดนตรีฟุ่มเฟือยของเพลงนี้อยู่อะ เสียงร้องดีแต่ไม่ได้ใช้พลังมาก ก็ควรจะลดดนตรีข้างหลังลงบ้าง ทั้งกลอง เปียโน เครื่องเป่า กีตาร์ไฟฟ้า แล้วยกเสียงประสานมาอีกเป็นวง บางทีก็มีดนตรีเล่นเฉยๆ เสียงร้องหายไปไหนก็ไม่รู้ เพลงก็เลยฟังดูเหมือนนักร้องไม่สนใจดนตรี ดนตรีไม่สนใจนักร้อง เพลงก็เลยดูไม่สมบูรณ์


มิวสิกวิดีโอก็เหมือนกัน ดูเหมือนว่าจะมีความพยายามจะยัดเยียดบรรยากาศแบบอเมริกันลงไปมากเกิน ทั้งโบสถ์ ฝ้าย ถนนแห้งผากและสภาพภูมิประเทศของอเมริกา (ที่เราเกลียดมากๆ) มันดูมากเกินไปจริงๆ ยิ่งมิกะ นะกะชิมะ ไปร้องเพลงตรงนั้น มองยังไงก็แปลกแยก ไม่กลมกลืน เหมือนตัวประหลาด (literally!) จริงๆ

เว็บไซต์ : www.mikanakashima.com

Mariah Carey - Say Somethin'

ศิลปิน : มารายห์ แครีย์ (Mariah Carey) ฟีเจอร์กับ แฟเริล (Pharrell) และสนูป ด็อก (Snoop Dogg)
ซิงเกิล : Say Somethin'
วางแผง : เมษายน 2006

เพลงนี้คิดว่าน่าจะเป็นซิงเกิลสุดท้ายจากอัลบัม The Emancipation of Mimi ของมารายห์ แครีย์แล้วนะ ก็เล่นออกมาตั้งห้าเพลงแล้ว (ดกมาก) อัลบัมนี้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แนวเพลงหลากหลาย แนวเพลงก็ล้ำหน้ากว่าใคร จนตอนนี้กลายเป็นเทรนด์เซตเตอร์ไปแล้ว อันนี้ต้องยกความดีความชอบหลักให้กับเจอร์เมน ดูพรี ที่ร่วมโพรดิวซ์ให้หลายเพลงรวมทั้งเพลงคาชาร์ตอย่าง We Belong Together ด้วย พอหลังจากนั้นเธอก็เข็นซิงเกิลมาขายมาโปรโมตจนอัลบัมขายได้ห้าหกแพลตินัม ซึ่งถือว่าเยอะมากในยุคสมัยทั้งก๊อปทั้งโหลดอย่างปัจจุบัน

เพลงนี้มารายห์ไม่ได้โพรดิวซ์แต่ปล่อยให้ The Neptunes ที่มีแฟเริล (Pharrell) จัดการหมด แฟเริลนี่เป็นโพรดิวเซอร์มือฉมัง ที่ทั้งเก่งและหน้าตาดี เขาบอกว่าเป็นคนดำที่หล่อมากๆ มีแต่สาวๆ กรี๊ด (มีหลายคนงงว่าหน้าตาอย่างนี้หล่อเหรอ แต่เราเองชอบมากๆ แหะๆ) เพลงนี้แฟเริลมาเป็นพระเอกมิวสิกด้วย


มารายห์นี่มีคนแต่คนด่าเรื่องรสนิยมการแต่งตัว คราวนี้เอาอีกแล้ว ใส่บิกินีหลุยส์ วิตตงสไตล์เดียวกับในมิวสิก Loverboy เลย เราว่ามันก็เข้าคอนเซปต์คนดังทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด แต่ชุดหลุย วิตตงอื่นๆ ดูดีงามดี เราว่าสวยนะ เราชอบโค้ทที่เราเอารูปมาให้ดู ดูเหมือนเจ้าหญิงราชวงศ์ญี่ปุ่นชอบใส่กัน ถอดออกมาก็เป็นชุดสวยแบบมีตังค์ใส่ไปก็ไม่น่าเกลียดอยู่ข้างใน แรดดี


ลืมพูดถึงเพลงเลย เพลงนี้เป็นแนวแฟเริล คือเน้นเบสไลน์กับเพอร์คัสชันที่เก๋ เราว่าเพลงนี้ซับซ้อนกว่าเพลงแฟเริลที่ผ่านมา เราชอบจังหวะซินโคปี (การเน้นเสียงให้ไม่ตรงกับเทมโป) ของเพอร์คัสชันมากๆ เลย และก็เสียงกลองแป๊กที่ไม่สามารถเดาได้ว่าจะเล่นยังไง เพลงนี้มารายห์ไม่รู้จะอึดอัดหรือเปล่าที่ไม่ได้แหกปาก ไม่ได้ร้องแบบเมลิสมา (โหยหวน) มากมาย แต่ก็ยังใจดีให้แหกปากบ้าง แต่มีอยู่อย่างนึงที่มารายห์ทำได้ดีก็คือการร้องคลอกับเสียงแร็พ ซึ่งเพลงนี้ได้สนูปด็อกมาแร็พ (น่าจะมาบ่นมากกว่า ตามสไตล์ของสนูป ด็อก) ส่วนเพลงรีมิกซ์ได้เจ้าเก่าคือเดวิด โมราเลส (David Morales) มามิกซ์ให้ คุณภาพสูงคงมาตรฐานทั้งมารายห์และโมราเลส และก็เป็นเวอร์ชันรีซิง ก็คือมารายห์ร้องใหม่หมด เพื่อให้เข้ากับเพลงแดนซ์ด้วย (ทุ่มเทเหลือเกิน)

เว็บไซต์ : www.mariahcarey.com

Ella Fitzgerald - Mack the Knife

ศิลปิน : เอลลา ฟิตซ์เจอรัลด์
อัลบัม : The Complete Ella in Berlin - Mack the Knife
วางแผง : 1960 (เวอร์ชันรีมาสเตอร์ สิงหาคม 1993)

อยากจะรีวิวศิลปินเก่าๆ อยู่เหมือนกัน เก่าของเราไม่ใช่แค่ว่าสิบปีที่แล้ว แต่นี่สมัยสี่สิบกว่าปีที่แล้ว เมื่อพูดถึงนักร้องอเมริกันในสมัยนั้นก็ต้องนึกถึง เอลลา ฟิตซ์เจอรัลด์ ซาราห์ วอห์น บิลลี ฮอลลิเดย์ สามคนนี้ถือเป็นเจ้าแม่จริงๆ ทั้งสามคนมีช่วงที่เรียกว่าโปรดักทีฟอยู่นานพอสมควร ทำให้มีผลงานออกมามาก โดยเฉพาะเอลลาเนี่ย ใครตามเก็บงานเธอได้หมดเนี่ย ขอนับถือจริงๆ

แต่สำหรับคนที่เบี้ยน้อยหอยน้อยหรือเพิ่งหัดฟังเพลงแจ๊สใหม่ๆ อย่างเรา (นับดูก็แค่สี่ปีเอง) ก็ต้องหาอัลบัมมาฟังสักสองสามชุด เพื่อจะให้รู้ว่าศิลปินมีแนวดนตรีเป็นอย่างไร และก็ต้องเลือกดีดี ยิ่งศิลปินที่ออกอัลบัมเยอะอย่างเอลลาแล้ว การที่จะเลือกฟังมันยากจริงๆ ส่วนใหญ่มักจะหนีอัลบัมรวมฮิตไม่พ้น โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ไม่ชอบซื้ออัลบัมรวมฮิต เพราะว่ามันไม่มีสามารถบ่งบอกเอกลักษณ์ ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง และก็ไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กันระหว่างเพลง เหมือนกับเพลงในอัลบัมอีกด้วย

เราอยากแนะนำอัลบัมนี้สำหรับคนที่เริ่มหัดฟังเพลงของเอลลา นอกจากจะเป็นช่วงที่เอลลาจะประสบความสำเร็จสูงสุดแล้ว ยังเป็นการรวมเพลงเร็ปเพอทัวร์ (ภาษาไทยใช้ว่าอะไรดี) ของเอลลา ตั้งแต่ Summertime (เพลงแจ๊สที่ทุกคนต้องรู้จัก) Misty (เพลงที่นักร้องแจ๊สทุกสมัยต้องร้องเป็น) Mack The Knife (เพลงที่มีเอกลักษณ์มากๆ ที่ตอนจบต้องร้องบอกว่าเพลงนี้ใครเคยร้องบ้าง เพลงนี้เอลลาลืมเนื้อ ต้องมั่วเนื้อเองด้วย ฟังแล้วสนุกดี) และเพลงอื่นๆ ซึ่งล้วนแต่เพลงดังของเอลลาทั้งสิ้น เวอร์ชันรีมาสเตอร์ที่มีขายในเมืองไทยนั้นราคาไม่แพง หาซื้อได้ตามร้านซีดีในห้างทั่วไป (ที่มีขายเพลงแจ๊ส) และแต่ละแทร็คนั้นต่อเนื่องกันมีเสียงพูดของเอลลาแทรกเหมือนในคอนเสิร์ต

อัลบัมนี้เราเองเห็นว่าไม่ต้องโฆษณามาก ลองไปอ่านรีวิวตามที่ต่างๆ ดูเอาแล้วกัน เราเองก็ซื้อมั่วๆ มา เพิ่งมารู้ตอนหลังว่าเป็นอัลบัมที่ดีที่สุดของเอลลา ฟิตซ์เจอรัลด์ แต่โดยส่วนตัวเองแล้ว อัลบัมนี้เป็นอัลบัมที่เวลาเราฟังแล้วมีความสุขที่สุดเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร

เว็บไซต์ : www.ellafitzgerald.com

Anthony Hamilton - Ain't Nobody Worryin'

ศิลปิน : แอนโทนี แฮมิลตัน (Anthony Hamilton)
อัลบัม : Ain't Nobody Worryin'
วางแผง : ธันวาคม 2005

ยอมรับว่าไม่เคยรู้จักแอนโทนี แฮมิลตันมาก่อน (เพราะไม่ค่อยดังนิ) แต่ยังไงๆ อัลบัมก่อนหน้านี้ที่เขาบอกว่าดี เราก็ไม่เคยได้ฟัง (อยากได้เหมือนกัน) ถ้าอยากฟังเพลงโซลของแท้ ก็คงคิดถึง แมรี เจ ไบลจ์ อารีทรา แฟลงกลิน หรือ เอริกาห์ บาดู แต่ถ้าให้คิดนักร้องผู้ชาย ก็คงคิดไม่ออก เราก็เลยลองพยายามคิด ก็คิดออกแต่รุ่นเดอะอย่างสตีวี วอนเดอร์ เพลงโซลของแท้จะเน้นถึงเรื่องสภาพความเหลื่อมล้ำทางสังคม และมักจะหนีไม่ค่อยพ้นเรื่องเกี่ยวกับศีลธรรมและศาสนา ถ้าจะให้รัก ก็จะรักแบบแต่งงานและมีลูกด้วยกัน เราว่าเพลงแนวนี้เหมาะมากสำหรับพวกที่เบื่อๆ เพลงฮิปฮอปที่นับวันเนื้อหาเริ่มไร้สาระลงทุกที (และก็เสื่อมด้วย)

พูดถึงดนตรี อัลบัมนี้ดนตรีดีมากเลยนะ เราคาดหวังว่าเพลงแนวนี้ไม่น่าจะต้องพิถีพิถันทำดนตรีมากมาย แต่ใครชอบดนตรีแบบหวือหวาก็คงผิดหวัง เพราะว่าไม่เพลงไหนที่ใช้เครื่องดนตรีหรือเสียงอะไรแปลกๆ เก๋ๆ เลย อย่างมากก็มีแค่ดนตรีแบบเรกเก้เย็นๆ เท่านั้นเอง และก็ไม่ต้องไปหวังว่าจะมีเพลงชนิดที่โดดเด่นที่จะเป็นซิงเกิลติดหูได้ และเพลงบัลลาดในอัลบัมนี้ก็ใช่ว่าจะโดดเด่นเหมือน So Sick ของ เนโย หรือ Be Without You ของแมรี เจ ไบลจ์

เพลงที่เราชอบมากก็คือ Never Love Again เพราะเสียงแบบฟัลเซตโตอีกแล้ว เป็นเพลงเดียวในอัลบัมที่ร้องแบบนี้ เราว่าถ้าเขามีเสียงแบบนี้ก็คงดังได้ง่ายๆ นะ เพราะลูกคอลูกเล่นเป็นสไตล์อรีทรา แฟลงกลิน มากๆ ฟังแล้วคิดถึงเพลงของมาร์วิน เกย์ อะไรพวกนี้ เราเองก็เกิดไม่ทันหรอกนะ ได้ยินได้ฟังก็จากวีเอชวัน ช่วงที่กระหน่ำเปิดเพลงเก่าๆ สมัย 70 ซึ่งเราว่าถ้ามีเวลาอยากจะไปหามาฟังเหมือนกัน

เว็บไซต์ : www.anthonyhamilton.com

Daniel Powter - Daniel Powter

ศิลปิน : แดเนียล พาวเตอร์ (Daniel Powter)
อัลบัม : แดเนียล พาวเตอร์
วางแผง : เมษายน 2006

นานๆ จะมีเพลงป็อปติดอันดับหนึ่งชาร์ตประเภทซิงเกิลของบิลบอร์ดเหมือนอย่างตอนนี้ ถ้าไม่นับ Kelly Clarkson แล้ว Daniel Powter ก็ถือเป็นดาวรุ่งจริงๆ เราฟังเพลง Bad Day ทางวิทยุและโทรทัศน์บ่อยอยู่เหมือนกัน เราก็คิดว่าเพลงนี้ดีทีเดียว ถึงแม้ว่ามิวสิกวิดีโอจะคลิเชไปหน่อย

แต่พอมาฟังทั้งอัลบัมแล้วเราบอกคำเดียวว่าผิดหวังมากๆ ตนตรีเป็นแบบที่เราเรียกว่าป๊อปร็อกเกลื่อนๆ และทำนองก็ซ้ำจนน่าเบื่อ ถึงแม้ว่าจะมีการพยายามใช้เสียงร้องที่หลากหลาย แต่มีหลายเพลงที่เสียงมันน่ารำคาญ และดนตรีก็ดังเสียจนแทบจะกลบเสียงร้องหมด บางเพลงเสียงเหมือน Anastacia (เสียงเป็ดๆ ซึ่งเราไม่ชอบเลย) แต่ก็ยังดีที่ยังพอมีเพลงที่ดีพอใช้ โดยเฉพาะสามแทร็กแรก ก็คือ Song 6 Free Loop และก็ Bad Day

เราไม่รู้ว่า Daniel Powter จะเป็นวันฮิตวอนเดอร์หรือเปล่านะ เราว่าเพลงอื่นก็ไม่น่าดังได้เลย แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน มันก็มีเพลงที่คิดว่าจะดังได้นะ แต่เราไม่คิดว่ามัน

ศิลปินที่คล้ายคลึงกัน : เราก็คงบอกว่าเสียงร้องและดนตรีเหมือน Anastacia นะ ถ้าให้คิดถึงนักร้องชายคนไหนก็คิดไม่ออก (ถ้าบอกว่าเหมือนนักร้องนำ Maroon 5 จะโกรธ เพราะนั่นเราชอบมากกว่าและรู้สึกว่าดีกว่าเยอะ)

เว็บไซต์ : www.danielpowter.com

Prince - Black Sweat

ศิลปิน : พรินซ์ (Prince)
ซิงเกิล : Black Sweat
วางแผง : มีนาคม 2006

เราเคยฟังเพลงพรินซ์ครั้งแรกสมัยม.2 ตอนนั้นมีเพลง Gold (ที่ร้องว่า All that glitters... ain't gold) ซึ่งเป็นเพลงสุดท้ายที่เราได้ฟังก่อนที่จะหายไปจากวงการไปอีกเป็นสิบปี รู้แต่ว่าพรินซ์เป็นศิลปินที่ดังอยู่ในสมัยปี 80 ถึงต้นๆ 90 แต่ก็อยู่ก็หายไป ปีที่แล้วก็เห็นออกอัลบัม Musicology แต่เราก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ อัลบัมนี้ก็เหมือนกัน ไม่ได้สนใจ แต่พอมาเจอเพลงนี้ใน MTV ก็รู้สึกชอบ เราเป็นคนที่ชอบเพลงที่ใช้เครื่องดนตรีน้อยชิ้น (มินิมัลลิสม์) อีกอย่าง เราเป็นคนที่ชอบเสียงฟัลเซตโต อันเป็นเอกลักษณ์ในการร้องของพรินซ์ซึ่งเข้ากันได้ดีกับเสียงเบสทุ้มๆ ของเพลง แต่จุดที่เราชอบมากก็คือเสียงซินทีไซเซอร์แหลมๆ ที่ดังเรื่อยๆ ตลอดเพลง ฟังแรกๆ เหมือนเสียงรบกวนจากไมโครโฟนมากกว่าที่จะเป็นเสียงดนตรี

ถ้าสมมติว่าเราฟังเพลงนี้จากวิทยุก็คงไม่ประทับใจเท่าได้ดูมิวสิกวิดีโอด้วย เราชอบมิวสิกที่เป็นภาพขาวดำและการแสดงออกของสีหน้า ท่าทางและอารมณ์ของพรินซ์กับนางแบบในมิวสิกที่หน้าตาได้ใจมากๆ


แค่อ่านที่เราเขียนอย่างเดียว คงไม่ค่อยเข้าถึงความรู้สึกของเรากับเพลงนี้เท่าไหร่ เราว่า ถ้าใครอยากได้เอ็มพีสามของเพลงนี้เราจะอีเมลไปให้ดีกว่า แค่เขียนคอมเมนต์เข้ามาในโพสต์นี้ก็พอ

เว็บไซต์ : อัลบัม 3121, NPG Music Club, แฟนคลับ

มิวสิกวิดีโอแปลกๆ

เกิดอะไรขึ้นกับมิวสิกวิดีโอเพลงฮิปฮ็อปอาร์แอนด์บีในช่วงนี้ก็ไม่รู้ ตอนแรกสุดที่ดูมิวสิกวิดีโอแล้วทะแม่งๆ ก็คือ เพลง So Sick ของ เนโย (Ne-Yo) ซึ่งเป็นเพลงโปรดของศิลปินโปรด ลักษณะก็คือจะมีภาพซ้อนกันสองภาพ ภาพหลักจะอยู่ในส่วนแถบตรงกลางที่เขาเรียกว่าเล็ตเตอร์บ็อกซ์ ส่วนข้างบนข้างล่างที่ว่างก็มีภาพอีกภาพหนึ่ง


เลตเตอร์บ็อกซ์ก็คือส่วนที่เป็นส่วนจอจริงๆ ซึ่งมีอัตราส่วนเท่ากับจอหนัง เวลาเอามาลงจอทีวีจะทำให้เหลือเนื้อที่ว่างๆ ข้างบนกับข้างล่าง แล้วผู้กำกับมิวสิกวิดีโอชื่อ ไฮป์ วิลเลียมส์ (Hype Williams) เขาเห็นว่าน่าจะเอาอะไรมาใส่ก็เลยเอาวิดีโออีกอันแบ่งครึ่งบนล่างมาแปะไว้ตรงเนื้อที่ว่างๆ มิวสิกแรกที่เราเห็นก็คือ Check on it ของ บียอนเซ่ (Beyoncé) ก็ไม่รู้สึกประหลาด เพราะข้างบนข้างล่างเป็นผ้าพลิ้วไปพลิ้วมา คือมันไม่ต้องใส่ใจกับมันมาก แต่ของเนโยนี่มันเป็นภาพที่ถ่ายจากเฮลิคอปเตอร์แลดูตาลายมากๆ มาเจอมิวสิกวิดีโออันล่าสุดที่เพิ่งดูวันนี้ของ LL Cool J ที่ร้องกับ เจนนิเฟอร์ โลเปซ เพลง Control Myself ยิ่งปวดหัวใหญ่ เพราะจะตัดสลับไปสลับมาระหว่างทั้งสองคนบนฉากตรงกลาง กับบนล่าง


เราก็ไม่ได้ว่าว่ามันไม่ดีนะ มีเพลงของ โรบิน ทิก (Robin Thicke) ที่ แฟเริล (Pharrell) โปรดิวซ์ให้ ก็เป็นเพลงที่เราก็ชอบตอนนี้ (เป็นแฟนเพลงของแฟเริลมานานแล้ว) มิวสิกวิดีโอก็สไตล์ไฮป์ วิลเลียมส์กำกับอีกแล้ว ภาพจะสลับระหว่างหน้าไร้อารมณ์หนวดๆ ของโรบินกับฉากผู้หญิงเซกซี่สไตล์เพลงฮิปฮอปนุ่งน้อยห่มน้อยแต่ดูศิลป์ดี อย่างน้อยก็เป็นมิวสิกฯที่ดูง่ายสุดแล้วมั้งในบรรดามิวสิกหลายหน้าจอ

ลองไปอ่าน ข่าวของ VH1 บอกว่าไฮป์จะเลิกทำมิวสิกแนวนี้แล้วนะ (ดีใจจัง จะได้ไปต้องตาลายอีก)

แหล่งที่มา : รูปคร็อปจากมิวสิกวิดีโอใน www.youtube.com

อาร์มแชร์ - Tender

ศิลปิน : อาร์มแชร์
อัลบัม : Tender
วางแผง : ธันวาคม 2005

อัลบัมนี้ถือเป็นอัลบัมสุดท้ายของอาร์มแชร์ก่อนจะแยกย้ายกันไป ไม่ได้เป็นแฟนอาร์มแชร์ตั้งแต่แรกหรอก ก้ชอบเป็นเพลงๆ ไป สมัยก่อนที่มีเพลงอบเชย พอฟังแล้วชอบเนื้อร้องมากๆ โบราณดี (โอ้เอยเจ้าอบเชย นะเจ้าเอย...)

เพลงนี้เข้าคอนเซปต์ของตัวเองด้วย คือให้ความรู้สึกถึงมินิมัลลิสม์ โดยเฉพาะเพลง น้ำหนัก (ดนตรีไม่ซับซ้อน เมโลดี้ไม่ซับซ้อน แต่เก๋) ถึงแม้ว่าจะเป็นเพลงจากอัลบัมเก่าๆ แต่เอามาร้องใหม่หมด มีแต่งเพิ่มสามเพลง (ทำไมไม่แต่งใหม่? แล้วทำไมต้องร้องใหม่?) เราชอบการคุมเสียงของนักร้องนำ (โย่ง) ให้อยู่ในโทนสม่ำเสมอ ไม่หวือหวาเหมือนเพลงป๊อปร็อกไทยๆ สมัยนี้นิยมกัน ก็ถือว่าเป็นเอกลักษณ์อีกแบบ เขาระบุว่าเป็นวงบอสซาโนวา แต่ในความคิดเราก็เป็นอะคูสติกป๊อปแบบไทยๆ แต่คนฟังเพลงไทยจะบอกว่าอาร์มแชร์เพลงแนวมากๆ แต่ก็คงจริง ถ้าคำว่าแนวคือเพลงที่ไม่เป็นแบบเพลงสเตอริโอไทป์ของเพลงไทย

แต่พอฟังไปกลางๆ อัลบัมแล้วแอบรู้สึกเสียดายที่ไม่ค่อยมีเพลงสไตล์น้ำหนักอีก เพราะเพลงมันซับซ้อนกว่าที่คาดหวังไว้ แต่ก็ยังถือว่าเย็นๆ ฟังเรื่อยๆ กว่าอัลบัมของศิลปินแนวคล้ายๆ กันวงอื่นๆ

ศิลปินที่คล้ายคลึงกัน: อันนี้ตอบยากแฮะ เพลงไทยแนวเพลงมันคล้ายๆ กัน บางทีก็รู้สึกว่าอาร์มแชร์แตกต่าง แต่บางทีก็รู้สึกว่ามันก็เหมือนศิลปินอื่นๆ แหละ แนวการร้องเราว่าสไตล์ นภ พรชำนินะ แต่อาร์มแชร์จะใช้อารมณ์น้อยกว่า (ไม่ได้หมายความว่าดีน้อยกว่า เราชอบตรงที่มันเรียบง่ายนี่แหละ)

เว็บไซต์ : ค่าย Small Room, อาร์มแชร์แฟนคลับ

Corneille - Les Marchands de Rêves

ศิลปิน : คอรฺเนย์ (Corneille)
อัลบัม : Les Marchands de Rêves
วางแผง : พฤศจิกายน 2005

เดือนที่ผ่านมาฟังเพลงจากอัลบัมนี้แทบทุกวัน คอรฺเนย์เป็นนักร้องอาร์แอนด์บีชาวแคนาดาที่ดังมากๆ คนหนึ่ง คือดังทั้งแคนาดาและฝรั่งเศส ลองไปอ่านประวัติในเว็บไซต์ของ แอรฺแอฟอี แล้วสงสารยิ่งนัก คอรฺเนย์หนีรอดจากสงครามล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาซึ่งเป็นบ้านเกิด เขาหนีออกมาได้แต่ต้องสูญเสียทั้งพ่อแม่พี่น้องไปหมด แล้วก็หนีไปหลายที่จนไปตั้งหลักอยู่ที่แคนาดา เพลงแรกของอัลบัม Raposer en Paix (Rest in Peace) เขาก็แต่งเพลงนี้เพื่อบอกแม่ว่าตอนนี้เขามีแฟนแล้วนะ เขาจะดีกับแฟนเหมือนที่พ่อทำกับแม่ และก็มีอีกหลายเพลงที่พูดถึงสันติภาพในบ้านเกิดเขา ที่ชอบก็มี Sur la Tombe de mes Gens และ Notre jour viendra เพลง Le bon Dieu est une Femme เขียนยกย่องผู้หญิงว่าเป็นพระเจ้า แบบว่าโลกนี้ขาดผู้หญิงไม่ได้ เนื้อหามีหลากหลาย ไม่ได้หดหู่มากเกินไป แนวเพลงเป็นอาร์แอนด์บีที่อะคูสติกมากๆ เกือบทุกเพลงมีเสียงของกีตาร์โปร่ง

ศิลปินที่คล้ายคลึงกัน : เราคิดว่าเสียงและแนวเพลงเหมือน Eric Benét นะ แต่เป็นเวอร์ชันฝรั่งเศส ฟังไปฟังมาจะรู้สึกว่า ไม่เหมือนฟังเพลงภาษาฝรั่งเศส เหมือนร้องภาษาอังกฤษเลย สงสัยเป็นเพราะสำเนียงของคอรฺเนย์ที่ออกไปแบบเกเบ็กมั้ง (เราไม่รู้ว่าสำเนียงรวันดาเป็นยังไงเหมือนกัน บางทีนี่เป็นสำเนียงรวันดาก็ได้)

เว็บไซต์ : www.corneille.mu, corneilleonline.com

ทักทาย

แนะนำบล็อกใหม่ของปวร ช่วงนี้มีเรื่องให้โพสต์เยอะ โดยเฉพาะเรื่องเพลง ถ้าเอาไปโพสต์แต่ใน บล็อกของปวร อย่างเดียว ก็คงล้นแน่ ไม่ได้โพสต์เรื่องอื่นกันพอดี เราก็เลยแตกหน่อมาเป็นอีกบล็อกดีกว่า

เรื่องชื่อนั้นเราคิดตั้งนาน เพราะตอนนี้ชื่อมันโดนเหมาไปหมดแล้ว เราก็พยายามจะคิดชื่ออะไรที่สั้นๆ เก๋ๆ จนมาได้คำว่า Le Jacquier นี่แหละ คำนี้แปลว่า ต้นขนุน ในภาษาฝรั่งเศส ชื่อไทยก็คือ บล็อกขนุน สั้นๆ แต่ได้อารมณ์น่ารักสุดชีวิต

ตอนนี้มีสองบล็อกแล้ว คงต้องขยันโพสต์กว่าเดิม แต่ก็คงไม่เน้นปริมาณแต่จะพยายามโพสต์ให้สม่ำเสมอดีกว่าเนอะ เรื่องเพลงนี่เรามีให้เขียนไม่รู้จบอยู่แล้ว