Vienna Philharmonic Orchestra & Carlos Kleiber - Beethoven: Symphonies Nos. 5 & 7

[Track 1 Symphony No. 5 In C Minor, Op. 67 - 1. Allegro con brio]
[Track 6 Symphony No. 7 In A Major, Op. 92 - 2. Allegretto]

ศิลปิน : เวียนนา ฟิลฮาร์โมนิก ออร์เคสตรา กำกับโดย คาร์โลส ไคลเบอร์ (Carlos Kleiber)
อัลบัม : Beethoven : Symponies Nos. 5 & 7
วางแผง : 1975, รีมาสเตอร์ 1996

พูดถึงซิมโฟนีหมายเลข 5 ของบีโทเฟน น้อยคนจะไม่รู้จัก เราเกิดอยากเขียนขึ้นมา เพราะอยู่ๆ ก็ขุดเอามาฟังเล่นๆ เราไม่ใช่แฟนเพลงบีโทเฟนอะไร เพราะช่วงนี้บ้าฟังไม่เพลงของนักประพันธ์รัสเซียศตวรรษที่ 20 ก็เพลงฝรั่งเศสยุคอิมเพรสชันนิสม์

เรามาค้นพบมูฟเมนต์หนึ่งในซิมโฟนีของบีโทเฟนที่เราตามหาสมัยก่อน จำได้ว่ามีโฆษณาอยู่ชิ้นหนึ่งที่ฉายในโทรทัศน์ไทยนานมาแล้วมีเพลงบรรเลงที่เราค้นพบว่าเป็นของบีโทเฟน แต่เราจำไม่ได้ว่าชื่ออะไรหรือเป็นส่วนหนึ่งของงานประพันธ์ชิ้นใด เพิ่งมาค้นพบไม่นานมานี้เอง รู้สึกว่าจะประกอบหนังด้วยมั้ง (อันนี้ไม่แน่ใจ ต้องไปหาข้อมูลอีกที)

พูดถึงซิมโฟนีหมายเลข 5 แล้ว ไม่ใช่เบอร์ที่เราชอบที่สุด ถ้าพูดถึงความชอบคิดว่าน่าจะเป็นเบอร์ 6 เพราะฟังบ่อย ที่ชอบเพราะมันไม่ยิ่งใหญ่อลังการเหมือนซิมโฟนีของบีโทเฟนเบอร์อื่นๆ (โดยเฉพาะเลขคี่ เป็นสูตรเผื่อใครต้องเอาไปสอบ)

ไหนๆ ก็ให้สูตรแล้ว ก็มาต่อด้วยชื่อเล่น ที่รู้จักกันทั่วไปก็มีเบอร์ 3 ว่า Eroica เบอร์ 6 ว่า Pastoral เบอร์ 9 ว่า Choral (อันที่ 3 หรือ Eroica บีโทเฟนเรียกเอง เพราะตอนแต่งคิดว่าจะอุทิศให้นะโปเลียน แต่ตอนแรกเปลี่ยนใจเพราะไม่ชอบที่นะโปเลียนปราบดาภิเษกเป็นจักรพรรดิ) ส่วนเบอร์ 5 เราเคยอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นตอนเด็กๆ ว่าเขาเรียกว่า Fate หรือชะตาชีวิต แต่อันนี้ไม่แพร่หลายเท่าไหร่ ที่เรียกว่าชะตา เพราะมาจากโมทีฟของเพลง (แท้น แท้น แท้น แถ่น) ว่าเปรียบเสมือนชะตาชีวิตมาเคาะประตูหน้าบ้าน (คิดได้ไงเนี่ย)

ซีดีแผ่นนี้คงไม่ต้องรีวิวมาก คีย์เวิร์ด (อีกแล้ว) อยู่ตรง Wiener Philharmoniker (เวียนนา ฟิลฮาร์โมนิก ออร์เคสตรา จะมาแสดงคอนเสิร์ตที่ออสโล แต่สู้ราคาบัตรไม่ไหว) อันนี้โหลดจากในอินเตอร์เนต ความจริงที่บ้านมีซิมโฟนีของบีโทเฟนทั้งเซตของเบิร์นสไตน์กับฟอนคารายานที่ก๊อปมาจากที่ห้องสมุดมหาวิทยาลัย สมัยที่เพิ่งมีโนตบุ๊กที่มีซีดีไรเตอร์ใหม่ๆ ไม่ได้หยิบมาฟังนานแล้ว เพราะว่าห่างหายจากเพลงบีโทเฟนมานาน ส่วนเรื่องวิจารณ์ ของดออกเสียง เพราะไม่เชี่ยวชาญทั้งบีโทเฟน และเพลงบรรเลงขนาดใหญ่

แทร็กที่ให้ฟังก็มีมูฟเมนต์แรกของเบอร์ 5 และก็มูฟเมนต์ที่สองของเบอร์ 7

เว็บไซต์ : คาร์โลส ไคลเบอร์, www.wienerphilharmoniker.at

Seiji Ozawa & Boston Symphony Orchestra - Orff: Carmina Burana

[Track 1 O Fortuna]
[Track 2 Fortune Plango Vulnera]
[Track 8 Chramer, Gip Die Varwe Mir]

ศิลปิน : เซอิจิ โอซาวา (Seiji Ozawa) กำกับ Boston Symphony Orchestra
อัลบัม : Carmina Burana โดย คาร์ล ออร์ฟ (Carl Orff)
วางแผง : มิถุนายน 2000

จุดประสงค์หลักที่พูดถึงคาร์มีนา บูรานา เพราะว่าอาทิตย์หน้าว่าจะไปดูคอนเสิร์ตของออสโลฟิลฯ ที่เพรวังกำกับ เป็นอะไรที่น่าสนใจดี เพราะงานแสดงที่มีวงออร์เคสตราร่วมกับนักร้องและวงประสานเสียงไม่ใช่เป็นอะไรที่หาฟังได้บ่อยๆ ไม่รู้ว่าจะว่างหรือเปล่า

คาร์มีนา บูรานาประพันธ์โดยคาร์ล ออร์ฟ นักแต่งเพลงเยอรมันยุคศตวรรษที่ 20 มีผลงานที่คนส่วนใหญ่รู้จักชิ้นเดียวก็คืองานเพลงชิ้นนี้นี่เอง (วันฮิตวอนเดอร์นั่นเอง) และเป็นเรื่องแปลกมากในสมัยนั้นเมื่อพูดถึงไอเดียในการแต่งเพลงก็คือ เอาบันทึกโบราณสมัยศตวรรษที่ 13 มาเป็นเนื้อร้อง ซึ่งเป็นภาษาละตินกับภาษาเยอรมันสูงยุคกลาง (เยอรมันสูง ก็คือเยอรมันที่พูดในที่สูงซึ่งอยู่ทางใต้ของเยอรมันรวมถึงออสเตรียและสวิตเซอร์แลนด์ในปัจจุบัน) แนวเพลงเขาก็พยายามทำให้ดูขลัง แต่ฟังง่าย การประสานเสียงของทำนองและเนื้อร้องก็เป็นแนวง่ายๆ ไม่มีความซับซ้อน ซึ่งขัดกับความนิยมในสมัยของคาร์ล ออร์ฟที่นิยมแต่งเพลงที่เรียกง่ายๆ ว่าฟังยาก เขาพยายามแต่งเพลงให้เป็นสไตล์เรอแนสซองส์หรือบาร็อก ซึ่งก็ออกมาแค่ทำนอง ส่วนแนวการประพันธ์ก็ได้รับอิทธิพลจากเพลงในยุคเดียวกันอย่างสตราวินสกี ซึ่งอันนี้เราไม่ค่อยแน่ใจ เพราะว่าจับไม่ค่อยได้เลยว่าเป็นในลักษณะไหน (เรามีงานสตราวินสกีอยู่แผ่นเดียวก็คือ เพทรุชกา ซึ่งก็เป็นอีกผลงานที่เราชอบมาก)

คาร์มีนา บูรานาเป็นเพลงคลาสสิกที่ดังมากๆ และก็มีซีดีให้เลือกหลายเวอร์ชัน แถมเป็นเพลงที่มีหนังหลายเรื่องใช้ประกอบ ก็คือ O Fortuna เพลงแรกจากผลงานนี้ และนักประพันธ์เพลงประกอบภาพยนตร์ก็ใช้เพลงนี้เป็นแบบอย่างในการแต่งประกอบหนังแนวสงครามแฟนตาซี พอพูดถึงหนังที่เอาเพลงนี้มาประกอบก็จะอ๋อเหมือนกัน หนังเรื่องนั้นก็คือ เอ็กซ์คาลิเบอร์ ตอนเด็กๆ หลายคนคงได้ดู เพราะเป็นหนังที่คลาสสิกพอๆ กับ อีที เลยทีเดียว

เวอร์ชันที่มาเป็นตัวอย่างคราวนี้เป็นของเซอิจิ โอซาวา กำกับวงที่เรียกได้ว่าเป็นลูกรักก็คือ Boston Symphony Orchestra (BSO เป็นตัวย่อที่คนทั่วไปรู้ว่าเป็นวงจากบอสตัน ไม่ใช่จากกรุงเทพฯ หรือบัลติมอร์) เป็นที่รู้จักกันดีในวงการเพลงคลาสสิกเพราะว่ามีซีดีผลงานของวงภายใต้การกำกับของเซอิจิ โอซาวาเยอะมาก เวลาซื้อซีดี ถ้าเห็นชื่อนี้ก็อุ่นใจ ไม่ต้องกลัวว่าจะซื้อของคุณภาพต่ำมาแน่นอน

ที่ให้ลองฟังก็คือบทแรก (บทที่ฮิตที่สุด) บทที่สองที่ฟังดูเมดีวัลมากๆ และก็บทที่แปดที่เป็นภาษาเยอรมันสูงยุคกลาง เมโลดีเป็นส่วนสำคัญที่สุดของคาร์มีนา บูรานา และจุดเด่นก็คือจังหวะที่สลับช้าสลับเร็วภายในบทเดียวกัน (ชัดเจนในตัวอย่างบทที่แปด)

เว็บไซต์ : เซอิจิ โอซาวา, www.bso.org, เนื้อร้อง

Robin Thicke - The Evolution of Robin Thicke

[Track 14 2 The Sky]

ศิลปิน : โรบิน ทิก (Robin Thicke)
อัลบัม : The Evolution of Robin Thicke
วางแผง : ตุลาคม 2006

ในที่สุด Robin Thicke ก็ออกอัลบัมเต็มมาจนได้ หลังจากที่รอมาหลายเดือน เราก็จัดแจงโหลดมาลองฟัง (หาซื้อไม่ได้อะ และมันแพงด้วย) ปรากฏว่ามีอะไรน่าสนใจเยอะเลย ตอนแรกเรานึกว่าเป็นนักร้องใหม่ แต่ลองเข้าไปกูเกิลดูแล้วปรากฏว่าอยู่ในวงการมานานแล้วเหมือนกัน แต่ในฐานะนักแต่งเพลง และก็เคยออกอัลบัมนึงแล้ว อัลบัมนี้จึงเป็นอัลบัมที่สอง แนวเพลงก็เป็นโซล อาร์แอนด์บี บัลลาด และก็มีเพลงเร็วๆ เป็นเพลงเติมจนเต็มอัลบัม แนวดนตรีค่อนข้างจะหลากหลายกว่าศิลปินบัลลาดอื่นๆ ก็คือ นอกจากมีอะคูสติกแล้ว ยังมีแนวฟังก์ อาร์แอนด์บี บอสซาโนวา และยังมีละตินด้วย ทำให้อัลบัมนี้หลากหลายมากขึ้น

แต่ข้อเสียของความหลากหลายก็คือมันทำให้อัลบัมไม่ค่อยมีคอนเซปต์เท่าไหร่ ชื่ออัลบัมคือ The Evolution of Robin Thicke แต่เราก็ไม่เข้าใจเลยว่ามันวิวัฒนาการอย่างไร เราหาคอนเซปต์ไม่เจอ ส่วนการจัดลำดับเพลง เราก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน เพราะว่ามันเหมือนกับสุ่มๆ เอา ฟังเพลงช้าๆ เพราะๆ อยู่ดีๆ จังหวะก็มากระชากเป็นเพลงเร็ว บางเพลงก็ไม่คิดว่ามันจะจัดมารวมในอัลบัมได้ อย่างเพลงที่ชื่อ Shooter เราฟังแล้วแอบตกใจเหมือนกัน เพราะว่ามันออกมาเป็น มิสซี เอเลียต หรือ คริสตินา อะกีเลรา อัลบัมล่าสุดมากๆ แต่ไฮไลต์ที่เราประทับใจก็คือสามแทร็กสุดท้าย ที่เป็นบัลลาดหวานซึ้ง โดยที่แทร็กท้ายสุดนี่มีสองเพลง คือเป็นจังหวะบรรเลงของเพลง 2 The Sky (เพลงแรกในสามแทร็กสุดท้าย) ซ้อนอยู่หลังเพลงสุดท้ายจบ

ถึงแม้ว่าคนชอบเอาโรบิน ทิก ไปเปรียบกับ เรมี แชนด์ ถ้าไปเปรียบเทียบทางด้านการร้องคงไม่ติดฝุ่น (เรมี แชนด์ นี่เสียงพระเจ้ามากๆ จำได้ว่าตอนดูมิวสิกเพลงของเรมี แชนด์ครั้งแรก แล้วอยากจะร้องไห้ คนอะไรเสียงฟัลเซตโตได้อารมณ์สุดๆ) แต่ต้องอย่าลืมว่าโรบิน ทิกนี่เป็นนักแต่งเพลงที่ผันตัวเองมาเป็นนักร้อง ฝีมือการแต่งเพลงนี่ไม่เป็นรองใครแน่นอน การันตีได้เลยว่าต้องได้ยินซาวนด์ใหม่ๆ จากอัลบัมนี้แบบที่ไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแน่ แต่โรบิน ทิกมีดีอีกอย่างตรงที่หน้าตาดี และมีความสามารถเป็นจุดขาย แค่นี้ก็คงดังได้ไม่ยาก

เว็บไซต์ : www.robinthicke.com, รีวิว ใน allmusic

Scissor Sisters - I Don't Feel Like Dancin'

ศิลปิน : Scissor Sisters
ซิงเกิล : I Don't Feel Like Dancin'
วางแผง : กันยายน 2006

แนะนำเพลงเริ่ดๆ บ้างดีกว่า วง Scissor Sisters ออกอัลบัมใหม่ พร้อมเพลงใหม่ที่เก๋สุดๆ I Don't Feel Like Dancin' วงดนตรีเกย์ (เกย์จริงๆ ไม่ใช่หลอกๆ แบบ T.A.T.u.) ชื่อวงมาจากท่าการร่วมเพศระหว่างผู้หญิงกับผู้หญิง ไม่มีอะไรจะแรงและดังเท่าวงนี้อีกแล้วในตอนนี้ โดยเฉพาะที่ยุโรป ทั้งในซีนและนอกซีน (ซีน หมายถึงสถานที่ที่เกย์ชอบไปรวมตัวกันอย่างคับคั่ง)

อัลบัมนี้เพื่อนของเพื่อนเพิ่งไปซื้อมา (เพิ่งออกสดๆ ร้อนๆ) และก็แนะนำให้ฟัง เราไม่กะรีวิวอัลบัม เพราะยังไม่ได้ฟังเลย (ต้องไปยืมเพื่อนก่อน) แต่ขอพูดถึงเพลงนี้ก่อน เพลงนี้ร่วมแต่งโดยเอลตัน จอห์น เป็นเพลงแนวดิสโก้ที่เก๋มาก ตอนนี้ขึ้นอันดับหนึ่งเรียบร้อยแล้วที่อังกฤษ (คิดว่าที่นอรเวย์ด้วย เพราะฮิตเหลือเกิน ฟังแทบทุกวันทางวิทยุเลย) อันนี้แสดงให้เห็นรสนิยมที่แตกต่างกันระหว่างอเมริกาและยุโรป เพราะวงนี้มาจากอเมริกา แต่กลับดังในยุโรป คนยุโรปค่อนข้างใจกว้างกับเรื่องพวกนี้รักร่วมเพศมากกว่า (มั้ง) และเพลงนี้เป็นเพลงแนวเต้นรำ ดิสโก้ก็เป็นอะไรที่ไม่มีทางไม่ดังแถวนี้ ยิ่งนักร้องหน้าตาดีด้วย มาตรฐานยุโรปจริงๆ อันนี้ยืนยันทั้งจากเพื่อนที่เมืองไทย (ตุ้ย) และเพื่อนแถวๆ นี้

เราเองชอบเพลงแนวนี้นะ มิวสิกวิดีโอ (ดูทาง ยูทิวบ์ เพราะมันใหม่เกิน) ก็เก๋ แนวเพลงเป็นแนวที่ตลาดกำลังขาดพอดี (ในความคิดของเรา) ฟังแล้วคิดถึงเพลงยุค 70 และ 80 อย่าง เอลตัน จอห์น (เพลงเก่าๆ เราชอบมากๆ เลย เพิ่งมาฟังเมื่อไม่กี่ปีที่แล้วในอัลบัมรวมฮิต) บีจีส์ ควีน ไม่ใช่แค่เมืองไทยที่กลับมาฮิตเพลงเก่า ที่นี่ก็มีบางบาร์ที่เน้นเปิดแต่เพลงเรโทรเหมือนกัน

เพลงนี้มีเปียโนใสๆ โดยเอลตัน จอห์น แต่ทำไมอินโทรถึงมีจังหวะเหมือนเพลง Love Generation ของบ็อบ ซังแคลร์เลย แต่มันไม่ได้เหมือนเสียทีเดียว แค่มันคุ้นๆ เพราะเวลาขึ้นอินโทรมา เข้าใจผิดว่าเป็นเพลงนี้อยู่เรื่อย ตอนนี้คุ้นและจำได้แล้วแหละ

ถ้าไม่ได้ไปเที่ยวมาเมื่อคืน คงไม่มีความคิดที่จะพูดถึงเพลงนี้หรอก แต่เพลงนี้ฟังเวลาไปเที่ยวแล้วมันจริงๆ

เว็บไซต์ : www.scissorsisters.com

Justin Timberlake Feat. Timbaland - SexyBack

ศิลปิน : จัสติน ทิมเบอร์เลก (Justin Timberlake) ฟีเจอร์กับ ทิมบาแลนด์ (Timbaland)
ซิงเกิล : SexyBack
วางแผง : กรกฎาคม 2006

ไม่น่าเชื่อว่าซิงเกิลนี้จะขึ้นอันดับหนึ่ง เพราะปรกติแล้วเพลงจัสติน ทิมเบอร์เลก ดังจริง แต่ไม่เคยขึ้นอันดับสูงเลย แนวเพลงมันไม่ค่อยตามตลาด แต่ตรงตลาดสุดๆ งานนี้คงยกความดีความชอบให้ทิมบาแลนด์ ที่เป็นโปรดิวเซอร์และก็ฟีเจอร์ในเพลงด้วย

เพลงนี้เป็นสูตรสำเร็จสุดๆ ก็คือ นักร้องที่ดังมาก่อน แล้วก็เปิดตัวอัลบัมใหม่ และก็โปรดิวเซอร์ที่ดัง ทำเพลงไหนก็ดังไปหมด และที่สำคัญต้องเป็นเพลงที่ล้ำหน้า ไม่ใช่ตามกระแส เพลงไหนดัง ก็ทำแนวนั้น ตอนนี้ทิมบาแลนด์เป็นโปรดิวเซอร์มือทอง ทำเพลงให้นักร้องคนไหนก็ดัง ปรากฏการณ์นี้เคยเกิดขึ้นกับเจอร์เมน ดูปรี (อัชเชอร์ มารายห์ แครีย์) ฟาเรล (I'm a Slave 4 You ของบริทนีย์ สเปียร์ Hot in Herre ของเนลลี ฯลฯ เยอะจนจำไม่ได้) แต่โปรดิวเซอร์พวกนี้พอทำออกมาสองสามเพลงความนิยมก็จะเริ่มซาลงจนกว่าจะเกิดแนวใหม่ขึ้นมาอีกแล้วก็ดังอีก ดังนั้นโปรดิวเซอร์ก็ไม่ได้ไปไหน เพียงแต่รอเวลาเพลงจะดังขึ้นมาเท่านั้นเอง

เราไม่รู้จะวิเคราะห์เพลงนี้ไปทำไม เพลงนี้ไม่ค่อยมีเนื้อหาสาระเท่าไหร่ (เป็นจุดสำคัญ ถ้าแต่งเพลงออกมาดีเลิศ มักจะไม่ดัง) แต่จังหวะเป็นอะไรที่ชอบสุดๆ เพลงป๊อปสมัยนี้ต่อให้ศิลปินเสียงดีแค่ไหน ถ้าดนตรีห่วยก็ไม่ดัง แต่ถ้าดนตรีล้ำสมัยแล้ว เพลงก็ยัง "ดูดี" กว่าเพลงคลาสสิก แจ๊ส หรือดีว่าดังๆ เสียอีก (อันนี้เรื่องจริง เวลาเราอยู่กับเพื่อนเที่ยวๆ หรือคนรู้จัก ไม่ค่อยเปิดเผยว่าเราฟังแจ๊สหรือคลาสสิก เพราะมันดูดีไม่เท่ากับบอกว่าชอบเพลงนู้นเพลงนี้ที่กำลังดังที่คลับนั้นคลับนี้)



เราอ่านในเนต เขาบอกว่าคนชอบเพลง My Love ที่จะเป็นซิงเกิลต่อไปมากกว่าเพลง SexyBack เราก็เลยลองไปฟัง แล้วก็จริง ชอบมากๆ รู้สึกว่าเจ๋งกว่า SexyBack เยอะ คงต้องรอดูต่อไปว่าจะเป็นยังไง

เว็บไซต์ : www.justintimberlake.com, www.timandmagoo.com

Christina Aguilera - Back To Basics

[Disc 1 Track 3 Back In The Day]

ศิลปิน : คริสตินา อากีเลรา
อัลบัม : Back To Basics
วางแผง : สิงหาคม 2006

เพิ่งได้ฟังคริสตินา อากีเลรา (ของชาวบ้าน ไม่ได้ซื้อเอง แต่เซฟไว้ในเครื่องตัวเองเรียบร้อยแล้ว) ก็เกิดอาการคันอยากเล่าความรู้สึกเกี่ยวกับอัลบัมนี้ให้คนอื่นฟัง ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงกัน

โดยรวมก็ชอบนะ อย่างน้อยก็มีสไตล์มีคอนเซปต์ พูดถึงคอนเซปต์ เราคาดหวังจะได้ฟังคริสตินาในสไตล์คลาสสิก เพราะเราได้ข่าวลือตั้งแต่ก่อนที่เธอจะไปร้องเพลงกับเฮอร์บี แฮนค็อก (สุดยอดศิลปินเปียโนแจ๊สในยุคปัจจุบัน) ในงานแกรมมี่ว่าเธอจะทำอัลบัมแจ๊ส เราก็วาดภาพเรียบร้อยแล้วว่าเป็นเมนสตรีมแจ๊ส อย่างน้อยก็อาจจะเป็นโมเดิร์นแจ๊สที่มีจังหวะเก๋ๆ แต่ก็ผิดถนัด เราฟังตั้งแต่แผ่นหนึ่ง แผ่นสอง จนจบ ยังหาความเป็นแจ๊ส หรือทำเพลงแนวคลาสสิก (บลูส์ แร็กไทม์ โซล ฯลฯ) ไม่ได้เลย แต่ก็ไม่รู้สึกผิดหวังที่ผิดคาดแต่ก็ประหลาดใจ (ไม่เข้าใจว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวว่าเธอจะทำแจ๊ส)

คริสตินาไม่ได้ทำเพลงแจ๊สหรือเพลงบลูส์ ลองอ่านตามที่เขาวิจารณ์อัลบัมนี้ดีดีเพราะมันเขียนว่าอัลบัมนี้ได้รับแรงบันดาลจากเพลงแนวคลาสสิกอย่างบลูส์และแจ๊ส อันนี้เราเห็นด้วยอย่างยิ่ง ไม่ใช่อัลบัมนี้เป็นแนวเพลงแจ๊สหรือบลูส์ มีบางเพลงที่เอามาทั้งดุ้น แต่สไตล์การร้องไม่ใช่ ดนตรีอัลบัมนี้ทำดีมากทีเดียว แต่มีสองอย่างที่ไม่ชอบก็คือ หนึ่ง เสียงเครื่องทองเหลือง (brass) ไม่ไลฟ์พอ และก็ใช้บทบาทผิดๆ คือทรีตเหมือนกับเป็นทำนอง (rhythm) มากกว่าเป็นเครื่องดนตรีประกอบ (accompaniment) สอง เสียงฝุ่นบนแผ่นเสียง นอกจากไม่สมจริงแล้ว ยังทำให้เพลงเสียอีก เพลงต่อให้เก่าแค่ไหน ปัจจุบันเขามีเทคโนโลยีเอาเสียงพวกนี้ออกกันหมดแล้ว

ที่ติไปเป็นจุดที่ใช้เวลาจับผิดนานทีเดียว จุดที่ชมมีเยอะเหมือนกัน เรื่องเสียงนี่ไม่ต้องพูดถึง เจ๋งอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอกับดนตรีเจ๋งๆ อีก สไตล์การร้องมีทั้งแบบอัลบัมเก่า และบางเพลงก็พยายามปรับให้เข้ากับดนตรีในแปลกๆ เรามีความรู้สึกว่าเพลงมีความเป็น 90 มากๆ แต่ก็บางทีก็รู้สึกว่ามีความเป็นฮิปฮอปผสมเยอะไปหน่อย เพลงที่ทำเป็นบลูส์สไตล์เบสซี สมิท ก็ทำออกมาเหมือน แต่ฟังก็จะรู้สึกไม่ได้เลียนแบบ เพราะว่ามีเสียงเอื้อนปรี๊ดๆ (ไม่รู้จะอธิบายยังไง) ของคริสตินาซึ่งเฉพาะตัวพอได้ยินบ้าง

เว็บไซต์ : www.christinaaguilera.com

Lang Lang - Memory

[Track 7 Piano Sonata No.3 in B minor, Op.58 - 4. Finale. Presto non tanto]

ศิลปิน : หลังหลั่ง (Lang Lang - 郎朗)
อัลบัม : Memory
วางแผง : มีนาคม 2006

เมื่อวานมีเพื่อนที่อยู่ที่อังกฤษถามว่าไปดู พร็อมส์ (เทศกาลเพลงคลาสสิกของอังกฤษ ที่เราอยากไปดูมาก แต่ไม่มีโอกาส) ไปดูอะไรดี เราก็ตอบไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเราคิดไม่ออกนะ แต่ไม่รู้จะเลือกไปดูอันไหนดี เราก็แนะนำให้ไปดูคนดังๆ และเน้นปริมาณ ถ้ามีเวลาก็ซื้อตั๋วยืน (ตั๋วถูก) แล้วก็ไปดูเยอะๆ และก็ไปดูพวกคอนแชร์โต เพราะงานพร็อมส์มักจะมีศิลปินระดับท็อปเสมอ ถ้าถามเราว่าอยากดูเพอร์ฟอร์มานส์ของใคร เราก็คิดว่าอยากดู หลังหลั่ง มากที่สุด

ถ้าเป็นคนทั่วไปได้เห็นแล้วคงหมั่นไส้ว่านักเปียโนคนนี้แสดงอารมณ์เว่อร์ (อยากรู้ว่าเว่อร์ยังไงลองเข้าไปหาใน ยูทิวบ์ ดู) หลังหลั่งนี่เป็นศิลปินที่อยู่ในระดับท็อปสำหรับศิลปินรุ่นใหม่ๆ และก็มีการตีความบทประพันธ์ออกมาหลากหลาย ที่เราว่าเก่งก็เพราะเขา "แสดง" ท่าทางเว่อร์ๆ ออกมาได้ ทั้งๆ ที่ต้องโฟกัสกับบทเพลง อัลบัมก่อนๆ ก็จะเป็นเพลงในเร็พเพอร์ทัวร์ เน้นเพลงยากๆ โชว์ฝีไม้ลายมือ (นึกถึงราคที่ รีวิว มาแล้ว ไม่ก็โชแป็งหรือลิสต์เพลงยากๆ) อัลบัมปัจจุบัน Memory เราได้ยินชื่ออัลบัมครั้งแรก ก็นึกว่า หลังหลั่งกลายเป็นศิลปินคลาสสิกแบบครอสโอเวอร์ไปแล้ว (ครอสโอเวอร์ สำหรับเพลงคลาสสิกหมายถึงเอาเพลงอื่นที่ไม่ใช่เพลงคลาสสิกมาเล่นแบบคลาสสิก ที่เด่นๆ ก็เช่น โยโย่มา (หม่า โหยวโหย่ว)) แต่จริงๆ แล้วหมายถึงเพลงในความทรงจำในวัยเด็กต่อเพลงที่ทำให้เขาประสบความสำเร็จในวันนี้ต่างหาก ฟังดูเว่อร์อีกแล้ว แต่ก็ทำให้เข้าใจเขาได้ดีขึ้น

ดูชื่อแทร็กแรกๆ แล้วจะงงว่ามีทั้งโมสาร์ท โชแป็ง ชูมันน์ และลิสต์ในแผ่นเดียวกัน แต่ละเพลงก็เป็นคนละอารมณ์ แต่ถ้าฟังอัลบัมนี้แทบไม่เชื่อเลยว่าเพลงมันคล้อยตามกันมาอย่างดี เหมือนหลังหลั่งจูนอารมณ์ของเพลงให้เป็นเรื่องที่ต่อเนื่องกัน เปียโนโซนาต้าหมายเลขสามของโชแป็งก็เป็นเวอร์ชันที่นุ่มนวล อ่อนช้อย มากกว่าที่จะขึงขัง (เพลงนี้เป็นเพลงที่มีคนตีความหลากหลายมาก) แต่ถ้าไปอ่านรีวิวในแอมะซอนก็มีคนติเยอะเหมือนกัน (คนหมั่นไส้เขาเยอะ) แต่โดยส่วนตัวแล้ว เราชอบเวอร์ชันนี้พอๆ กับของอาร์เจอริชนะ ส่วนโซนาต้าของโมสาร์ทก็ออกมาโรแมนติกไปหน่อยนึง สำหรับเพลงที่ไม่ต้องเน้นเทคนิคอย่างเพลงนี้ แต่เราก็ชอบนะ (ปรกติไม่ค่อยฟังเพลงยุคคลาสสิกเท่าไหร่)

แต่ไฮไลต์ของอัลบัมนี้อยู่ที่ Kinderszenen แปลเป็นไทยว่า ความทรงจำ (ฉาก ซีน) ในวัยเด็ก ของชูมันน์ เป็นรวมฮิตเพลงเด็กๆ แบบที่ศิลปินระดับเวอร์ชัวโซไม่มีใครคิดจะเอามาเล่น เพราะมันง่ายเกิน (ไม่ได้ง่ายจนใครๆ ก็เล่นได้นะ แต่ก็ถือว่าง่ายสำหรับเวอร์ชัวโซ) ซึ่งเพลงหนึ่งใน Kinderszenen มีเพลงฮิตคือ Traumerei ซึ่งใครที่เล่นเปียโนต้องเคยผ่านตาหรือไม่ก็เคยเล่นมาบ้างแล้ว

เพลงจบเป็นเพลง encore เอาใจคนฟังที่ถามหาเพลงปราบเซียน ก็เอา Hangarian Rhapsody ของลิสต์ เวอร์ชันปราบเซียนของโฮโรวิตซ์แถมให้หนึ่งเพลง ยิ่งทำให้อัลบัมนี้จับฉ่ายเข้าไปใหญ่ สรุปก็คือ เป็นการรวมฮิตเพลงง่ายเพลงยาก เพลงคลาสสิกเพลงโรแมนติก เข้าไว้ด้วยกันให้คนฟังได้ความรู้สึกแปลกใหม่ มีคอนเซปต์ดีเหมือนกัน

เว็บไซต์ : www.langlang.com

Janet Jackson - The Velvet Rope

[Track 18 I Get Lonely]

ศิลปิน : เจเน็ต แจ็กสัน (Janet Jackson)
อัลบัม : The Velvet Rope
วางแผง : ตุลาคม 1997

ช่วงนี้มีความรู้สึกนอสตาลจิกนิดหน่อย เลยไปขุดเพลงเก่าๆ มาฟัง ดันโชคร้ายที่ลืมเอาซีดีเอ็มพีสามรวมเพลงที่แปลงจากซีดีที่ซื้อสมัยมัธยมมาด้วย เลยเหลือให้ฟังอยู่ไม่กี่อัลบัม วันก่อนเพิ่งได้ดูมิวสิกวิดีโอใหม่ของเจเน็ตก็เลยคิดถึงอัลบัมเก่าๆ โดยเฉพาะอัลบัมแรกของเจเน็ตที่ซื้อซีดีก็คือ The Velvet Rope จำได้ว่ามันนานมากเกือบสิบปีแล้ว เพลงของเจเน็ตถือว่าล้ำสมัยมากเมื่อเทีียบกับศิลปินในสมัยนั้น และอัลบัมส่วนใหญ่ไม่เคยทำออกมาเอาใจตลาดเลย ครั้งแรกที่ฟังอัลบัมนี้ก็รู้สึกผิดหวังที่ซื้อมาเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่ามันจะน่าเบื่ออย่างนี้ ฟังที่ไรก็รู้สึกว่าดนตรีมันสังเคราะห์เกิน และมันไม่ใช่แนวเพลงที่สมัยนั้นชอบฟัง (ลองคิดถึงยุคกลางๆ ปลายๆ 90 ดู ช่วงที่เพลงบัลลาดกับอาร์แอนด์บีหนืดๆ ครองตลาด)

อัลบัมรวมฮิตก็มีเหมือนกัน (Design of a Decade: 1986/1996) แต่เป็นคาสเซตเลยไม่เหลือรอดมาจนถึงปัจจุบัน แต่เพลงที่หักมุมจากยุคนั้นมาเป็นยุค The Velvet Rope ก็คือ Got Til It's Gone เพลงนี้ชอบมากๆ จำได้ว่ามิวสิกวิดีโอสวย ฟังแล้วก็จะคุ้นๆ กับท่อนฮุกที่เพิ่งมารู้ตอนหลังว่าไปแซมเปิลเพลง The Big Yellow Taxi ของ Joni Mitchell (สมัยนั้น ใครวะ ไม่รู้จักศิลปินระดับตำนานเท่าไหร่ เพิ่งมาเคยฟังเพลงนี้ตอนที่ Counting Crows มาคัฟเวอร์ร้องคู่กับแวเนสซา คาร์ลตันหรือไงเนี่ยแหละ) ส่วนอีกเพลงที่ตอนนั้นฮิตสุดๆ ก็คือ Together Again จำได้ว่ามีซิงเกิลเพลงนี้ด้วย แล้วก็ Go Deep ที่เพลงเป็นสไตล์โอลด์สกูลแบบยุค 80 (แต่ดนตรีเป็นแบบ 90) I Get Lonely ก็เป็นอาร์แอนด์บีที่เจ๋งมากเพลงหนึ่ง และก็เพลง Everytime ที่มิวสิกวิดีโอเป็นเจเน็ตหุ่นแมนๆ โป๊ในน้ำ (แต่สวยนะ ดูอาร์ตมากๆ)

ความรู้สึกตอนนี้ต่างจากแต่ก่อนมาก เพิ่งมารู้สึกว่าเพลงอื่นๆ ในอัลบัมน่าสนใจเหมือนกัน พูดถึงเนื้อหาแล้วเจเน็ตชนะขาด ชอบนักเรื่องเพศ เนื้อหามักจะเอ๊กสปลีซิตเสมอ (แต่สู้เพลง Would You Mind ในอัลบัม All For You ไม่ได้) แต่ยังไงก็ตามเพลงของเจเน็ตไม่ใช่อะไรที่ฟังง่ายและไม่ค่อยตามตลาด (ทำให้สมัยก่อน ไม่ค่อยชื่นชอบอัลบัมนี้เท่าไหร่) แต่จะให้บอกว่าอัลบัมนี้เยี่ยมก็คงพูดยาก ความรู้สึกเราที่ฟังเพลงเจเน็ตก็คือ ฟังแล้วไม่ค่อยมีความสุขหรือสุนทรีย์ (ซึ่งเป็นความรู้สึกที่พึงได้รับจากการฟังเพลง) ไม่รู้ว่าคนอื่นเห็นด้วยหรือเปล่านะ

เว็บไซต์ : www.janetjackson.com

Gotan Project - Lunático

[Track 6 Mi Confesión]

ศิลปิน : Gotan Project
อัลบัม : Lunático
วางแผง : เมษายน 2006

อัลบัมนี้ไม่เขียนไม่ได้ ช่วงนี้เจอโฆษณาโปรโมตทางทีวีที่นอรเวย์บ่อยมากๆ Gotan Project เป็นกลุ่มศิลปินผสมระหว่างฝรั่งเศสกับอาร์เจนตินา ทำดนตรีในแนวสมัยใหม่โดยผสมผสานเพลงอิเล็กโทรนิกส์เข้ากับเพลงสำหรับเต้นแทงโก้ (ชื่อวงมาจากการเล่นคำ Tango เป็น Gotan) ซึ่งเป็นเพลงจังหวะละติน กับเพลงพื้นเมืองของละตินอเมริกา วงนี้ถือว่าเป็นวงที่ดังในยุโรปมาก โดยเฉพาะในกลุ่มเพลงเฮาส์

เราเคยฟังเพลง Gotan Project ก่อนที่จะออกอัลบัมนี้ทางเอ็มทีวีบ้าง วิทยุบ้าง เคยชอบอยู่เพลงนึงก็คือ 'Round About Midnight ของเดิมแต่งโดยทีโลเนียส มังก์ (Thelonious Monk) และเป็นเพลงแจ๊สที่ดังมาก รู้สึกว่าเพราะดี เหมือนฟัง Verve Remixed แต่อัลบัมนี้ เขาบอกว่าลดดนตรีสังเคราะห์ลง (แต่ก็มีบ้าง อย่างทำเสียงแก้ว เสียงพืมพำ เสียงแผ่นเสียงตกร่อง) เล่นดนตรีในสตูดิโอมากขึ้น เสียงเครื่องดนตรีในอัลบัมนี้ปิ๊งมากๆ เสียงเปียโนที่อิมโพรไวซ์ เสียงบันโดเนียน (แอ็กคอร์เดียนของสเปน) เป็นเสียงที่ได้ยินเกือบทุกเพลง ถ้าใครชอบเพลงร้อง เสียงร้องในเพลงนี้ก็สุดยอดทั้งเสียงผู้หญิง (สไตล์คล้ายการร้องเพลง bossa nova แต่รุนแรงกว่า) บางเพลงก็เป็นเสียงพูด มีเพลงนึงเป็นแร็พ (รู้สึกว่าจะเรียกว่าทริปฮ็อป คือร้องแร็พในเพลงเฮาส์ ไม่ชัวร์เหมือนกันว่าใช่หรือเปล่า ใครรู้ช่วยบอกด้วย) ใครชอบฟังเสียงร้องแบบ ethnic คงชอบ และการเล่นดนตรีแบบพร้อมใจกันอิมโพรไวซ์เป็นอะไรที่เราชอบมากๆ มีอยู่อย่างนึงที่ไม่ค่อยจะพื้นบ้านก็คือเครื่องให้จังหวะ (percussion) ฟังแล้วจะรู้สึกคล้ายๆ กับเพลงเฮาส์ยุโรป

ใครชอบฟังอัลบัมของ Pink Martini ก็น่าจะชอบ Gotan Project แต่ความรู้สึกต่างกันตรงที่ว่า Gotan Project คือเพลงที่ทำโดยคนที่เป็นเจ้าของวัฒนธรรมโดยตรง​ (มีทั้งคนอาร์เจนดินาต้นตำหรับเพลงละตินกับฝรั่งเศสต้นตำหรับเพลงเฮาส์แบบยุโรป) เพลงในอัลบัมนี้มีหลายอารมณ์มาก ฟังกี่รอบก็ไม่เบื่อ ยิ่งฟังยิ่งชอบ เราว่าไม่ใช่เป็นอัลบัมเฉพาะกลุ่มเลย ใครๆ ก็ฟังได้ เราว่าอีกหน่อยถ้าโปรโมตมากๆ อัลบัมนี้ก็จะกลายเป็นอัลบัมโหล ประมาณว่าใครอยากอินเทรนด์ต้องฟังอัลบัมนี้แน่ๆ (พวกตามกระแส) เราชิงมาชื่นชมก่อนที่อัลบัมนี้จะโหล จนใครๆ ก็ออกมาชม (ตามกระแส) อีก

เว็บไซต์: www.gotanproject.com

Mikhail Pletnev - Prokofiev 3 Rachmaninoff 3

[Track 4 Prokofiev: Piano Concerto No.3 in C major Op.26: 1. Andante - Allegro]

ศิลปิน : มิคาอิล เพลตเนฟ (Mikhail Pletnev) เปียโน, มสติสลาฟ โรสโตรโปวิช (Mstislav Rostropovich) กำกับ Russian National Orchestra
อัลบัม : Prokofiev 3 Rachmaninoff 3
วางแผง : มีนาคม 2003

รัสเซียนี่ก็เป็นประเทศในฝันเราประเทศหนึ่งเลยทีเดียว เพราะเรารู้สึกว่าประเทศนี้ มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน มีการปกครองตั้งแต่แบบจักรวรรดิ คอมมิวนิสต์ภายใต้การน้ำของกลุ่มโบลเชวิก และก็กลายเป็นสาธารณรัฐ ประเทศนี้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ แต่ศิลปวัฒนธรรมกลับเจริญเติบโตอย่างไม่หยุดนิ่ง จนเป็นต้นแบบให้กับประเทศอื่นๆ ในยุโรป (จากที่เมื่อก่อนต้องตามอย่างเขา) โดยเฉพาะด้านดนตรี ถ้าหากถามเราว่าชอบเพลงที่แต่งโดยนักประพันธ์รัสเซียคนไหนบ้าง ชื่อแรกๆ ก็คงมี ไชคอฟสกี ราคมานินอฟ แต่ถ้าไล่ไปเรื่อยๆ ก็คงมี ริมสกี-คอร์ซาคอฟ รูเบนสไตน์ สคริอาบิน ชอสตาโกวิช โปรโคเฟียฟ สตราวินสกี

แต่ถ้าพูดถึงราคมานินอฟ ทุกคนก็คงคิดถึงเปียโน คอนแชร์โต ที่เขาจะตั้งชื่อเล่นๆ ว่า ราค 2 ราค 3 ตามเบอร์ของเพลง (เบอร์ 2 กับ 3 ดังที่สุด จากทั้งหมดสี่เบอร์) ราค 2 นี่คนที่ฟังเพลงป๊อปอาจจะคุ้นเคย เพราะว่ามีคนเอาเพลงนี้มาทำเป็นเพลงป๊อปยุคโบราณที่เซลีน ดิออนเอามาร้องใหม่คือเพลง All By Myself ส่วน ราค 3 นั้นเขาบอกว่ายากที่สุด เป็นเพลงที่มีซีดีขายเยอะพอสมควรเพราะความยากของมัน

ปรกติแล้วนักเปียโนมักจะเล่นราค 2 และ 3 ออกมาขาย แต่ของมิคาอิล เพลตเนฟออกราค 3 มาคู่กับ เปียโนคอนแชร์โต หมายเลข 3 ของโปรโคเฟียฟ จะบอกว่าเป็นเปียโนคอนแชร์โตอันที่เราชอบมาก เป็นเพลงที่ลูกเล่นแพรวพราวมากๆ เมื่อก่อนเราไม่ชอบโปรโคเฟียฟเลย (ช่วงที่บ้าฟังเพลงโรแมนติกไม่ลืมหูลืมตา) แต่หลังๆ มาเรากลับตามงานของเขา ก็มาค้นพบว่า สวีอะโตสลาฟ ริคเตร์ (Sviatoslav Richter) เล่นผลงานของโปรโคเฟียฟมากมาย (และมักจะเป็นคนเปิดซิง หรือเล่นพรีเมียร์ เวลาโปรโคเฟียฟแต่งเสร็จด้วย) สงสัยต้องไปหามาฟังเสียแล้ว

ส่วนใครมาถามว่าราคเวอร์ชันของเพลตเนฟเป็นยังไง เราก็คงตอบแบบตาสีตาสาว่าเล่นดี อย่างราคสามนี่ถ้าอยากได้เวอร์ชันหวือหวาดราม่าเราไม่แนะนำเวอร์ชันนี้ ให้ไปหาของเจ๊มาร์ทา อาร์เกอริช หรือ หลังหลั่ง (Lang Lang เราเองยังไม่ค่อยคุ้นกับชื่อจีนชื่อนี้เท่าไหร่ ฟังดูทะแม่งๆ เนอะ) เราเองรู้สึกว่าเสียงเปียโนเวอร์ชันเพลตเนฟมันค่อยยังไงไม่รู้ ไม่ค่อยเด่นเลย (สงสัยช่วงนี้ฟังเจ๊อาร์เกอริชมากเกินจริงๆ) ส่วนเปียโนคอนแชร์โตของโปรโคเฟียฟนี่เราเอ็กซโพสน้อย แต่เราเคยฟังเวอร์ชันในวิทยุ (ใครเล่นจำไม่ได้) รู้สึกว่าเวอร์ชันของเพลตเนฟนี่มันต่อลื่นไหลกว่า ซึ่งก็คงเป็นจุดเด่นเพราะเพลงนี้มันเปลี่ยนอารมณ์ฉุบฉับมาก

เว็บไซต์ : Russian National Orchestra, มิคาอิล เพลตเนฟ

Thom Yorke - The Eraser

[Track 3 The Clock]

ศิลปิน : ทอม ยอร์ก (Thom Yorke)
อัลบัม : The Eraser
วางแผง : กรกฎาคม 2006

เพิ่งฟังอัลบัมเดี่ยวอัลบัมแรกของทอม ยอร์ก จากวง Radiohead ที่เพิ่งวางแผงไปสองสามวันก่อนทางอินเตอร์เนตแล้วอยากซื้อมาก แต่เห็นราคาซีดีที่นอรเวย์แล้วซื้อไม่ลง เพราะแผ่นละตั้งเกือบพันบาท (149 โครน) เห็นแล้วคิดถึงราคาซีดีเมืองไทยมาก ครั้นจะซื้อจาก iTunes Music Store (496 บาท หรือ 80 โครน) ก็ไม่อยากซื้อ เพราะว่าก็ไม่ต่างอะไรกับโหลดของเถื่อนทางอินเตอร์เนต ที่อยากซื้อเพราะอยากได้ซีดีพร้อมเคสและบุ๊กเลต ถ้าจะจ่ายเกือบพัน สู้ซื้อเวอร์ชันที่เป็น SACD หรือไม่ก็ DualDisc ที่อเมริกาดีกว่า (ที่ชอบไม่ได้เพราะคุณภาพ แต่เพราะรูปลักษณ์ที่ดูงามดี)

เราพูดยังกับเป็นแฟนเพลงเรดิโอเฮด มาก่อน เปล่าเลย เราไม่เคยซื้อหรือฟังอัลบัมเต็มของเรดิโอเฮดเลย แต่เราก็ชอบเพลงหลายเพลงเหมือนกัน เพราะว่าเอ็มทีวีและรายการดนตรีอื่นๆ กระหน่ำเปิดเหลือเกิน จริงๆ แล้วเราอยากฟังอัลบัม OK Computer ที่เขาชื่นชมนักหนาว่าดีมาก (ได้แกรมมี่ด้วย) เราเองไม่ได้สนใจมากมายเพราะยังคิดว่าเรดิโอเฮดเป็นวงดนตรีร็อกสไตล์ที่เราไม่ชอบฟัง แต่จริงๆ แล้วเราก็ชอบฟัง เพราะว่าเสียงคนร้องที่ชื่อ ทอม ยอร์ก เนี่ยแหละ

จำได้ว่าสมัยเด็กๆ ชอบดูมิวสิกวิดีโอเพลง Street Spirit มากๆ เพราะว่า หนึ่ง มันอาร์ตมาก สอง มันเป็นโมโนโครม (ขาวดำ) สาม นักร้องนำเสียงน่าสนใจมาก (ฟัลเซตโตสูงมากๆ) และก็มีเพลงดังๆ อย่าง High and Dry จำได้ว่าอยู่ในอัลบัมรวมฮิตอะไรสักอย่างที่ซื้อตอนนั้น หลังจากนั้นก็ได้ดูเพลงของเรดิโอเฮดมาเรื่อยๆ เพราะทำมิวสิกวิดีโอแปลกๆ มาให้ดูเต็มไปหมด จนไปถึงเพลงที่ดังกระฉูดอย่าง No Surprises ที่มีหน้าของนักร้องนำอยู่ในตู้กระจก แล้วก็มีน้ำท่วมเข้ามา ดูแล้วชวนหายใจไม่ออกแทน (แต่เพลงนี้ดังมากๆๆๆ แบบว่าเปิดวิทยุ โทรทัศน์ก็ได้ยินแต่เพลงนี้) ส่วนอีกเพลงนึกชื่อไม่ออกที่มิวสิกเข้าป่าไปเจอครอบครัวสัตว์ในโพรงไม้ที่ทำกราฟิกเลียนแบบหนังสมัยโบราณ ดูแล้วน่ารักดี

ส่วนอัลบัมนี้มีความพิเศษอีกอย่างหนึ่งก็คือ เป็นเพลงแนวอิเล็กโทรนิกส์ คือใช้เสียงสังเคราะห์เต็มที่ (ก็ไม่มีวงเล่นดนตรีแบ๊กให้แล้วนี่) แต่จุดเด่นก็ยังอยู่ที่เสียงร้องของทอม ยอร์กเหมือนเดิม ส่วนรูปแบบการร้องก็ยังเป็นเรดิเฮดไม่เปลี่ยน ต่อให้ดนตรีเล่นดิซโซแนนซ์แค่ไหน ก็ฟังแล้วไม่ปวดหู เพราะดนตรีค่อนข้างเบา ตอนหลังๆ เห็นเพื่อนๆ นิยมฟังเพลงอิเล็กโทรนิกส์มายิ่งขึ้น (คนนึง ก็อูทาตะ อีกคน ก็เบยิร์ก) ก็เลยมาฟังเป็นเทรนด์ พอยิ่งฟังอัลบัมนี้ก็ยิ่งชอบ สงสัยต้องไปหาอัลบัมเก่าๆ ของเรดิโอเฮดมาฟังซะแล้ว

เว็บไซต์ : www.radiohead.com

Nelly Furtado Feat. Timbaland - Promiscuous

ศิลปิน : เนลลี เฟอร์ทาโต (Nelly Furtado) ฟีเจอร์กับ ทิมบาแลนด์ (Timbaland)
ซิงเกิล : Promiscuous
วางแผง : มิถุนายน 2006

วันก่อนได้ยินเพลง Promiscuous ที่แล็บ เพราะว่ามีเพื่อนที่ทำแล็บด้วยกันซึ่งเป็นนักเรียนปริญญาเอกจากอิตาลี เขาชอบเปิดวิทยุสถานีเพลงฮิปฮอป เพลงนี้เป็นเพลงสูตรสำเร็จที่ยังไงก็ดัง แล้วมันก็ดังจริงๆ

สูตรสำเร็จของเพลงฮิปฮอปที่ดีก็คือ ดนตรีไม่ซับซ้อน เน้นเสีียงสังเคราะห์ที่ง่ายๆ ไม่ควรเป็นทำนอง แต่ควรจะเป็นจังหวะมากกว่า (เป็น tempo ไม่ใช่ melody) และทั้งเพลงไม่ควรเปลี่ยนเสียงจังหวะบ่อยนัก เสียงที่เพิ่มมาในดนตรีอีกเสียงก็คือซินเทไซเซอร์ที่เป็นคอร์ด (มีทั้งในเพลง Drop It Like It's Hot และ Get Right ยัน Hollaback Girl และ My Humps และเพลงอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน) และก็ท่อนคอรัสก็ต้องร้องตามได้ เวลาไปเที่ยวคลับก็จะร้องกันทุกคน กระตุ้นให้เพลงดังขึ้นไปอีก

เราเคยได้ยินชื่อ ทิมบาแลนด์ แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จำได้ว่าเป็นคนโปรดิวซ์เพลงของ มิสซี เอลเลียต คือ The Rain (Supa Dupa Fly) (เพลงที่มิสซีในชุดลุกโป่งมันๆ ดำๆ แล้วมีซีจีปากเจ่อๆ เผยอๆ น่ากลัวยิ่งนัก แต่เพลงแบบว่าล้ำมากๆ) เราจำเพลงนี้ได้จากแฟชันโชว์ของอเล็กแซนเดอร์ แม็กควีนที่ชื่อโชว์ว่า The Rain ทางเคเบิล ส่วนผลงานของทิมบาแลนด์หลังจากนั้นก็มีเพลงฮิตหลายเพลง แต่เราไม่รู้ว่าเขาเป็นคนโปรดิวซ์จนกระทั่งเข้าไปเช็คในเว็บไซต์ ใน วิกิพีเดีย เขียนยกย่องเขาว่าเป็นคนเปลี่ยนวงการฮิพฮอพจากเสียงดนตรีและการร้องที่รุนแรง หนักๆ มาเป็นดนตรีเรียบง่าย เน้นเพอร์คัสชัน ทำให้เข้าถึงคนได้มากขึ้น โดยเฉพาะนักเที่ยว ล่าสุดในวิกิพีเดียบอกว่าทิมบาแลนด์ไปทำเพลงให้เบยิร์ก (Björk) ไม่รู้ว่าจริงเท็จแค่ไหน (เพลงออกมาจะเป็นยังไงก็ไม่รู้)


ส่วนมิวสิกวิดีโอ ก็ไม่มีอะไรพิเศษ เป็นสูตรสำเร็จอีกตามเคย แต่ก็ดูเพลินดีเพราะชุดเนลลีสวยทั้งนั้น ตอนท้ายๆ เห็นจัสติน ทิมเบอร์เลกโผล่มาเต้นๆ แว้บนึง



เว็บไซต์ : www.nellyfurtado.com, www.timandmagoo.com

Elvis Costello & Allen Toussaint - The River in Reverse

[Track 6 Who's Gonna Help Brother Get Further?]
[Track 10 Ascension Day]

ศิลปิน : เอลวิส คอสเตลโล (Elvis Costello) และ แอลเลน ทูซานต์ (Allen Toussaint)
อัลบัม : The River in Reverse
วางแผง : มิถุนายน 2006

อัลบัมนีี้เป็นอัลบัมที่มีคนกล่าวถึงมากพอสมควร เพราะว่าเป็นอัลบัมทำขึ้นเพื่อรำลึกถึงเมืองนิวออร์ลีนส์ที่ประสบภัยพิบัติจากเฮอร์ริเคนแคทรินา แอลเลน ทูซานต์ซึ่งเป็นนักแต่งเพลงรุ่นโบราณ ที่คนอย่างรุ่นเราคงไม่มีใครรู้จัก (เราก็ไม่รู้จัก) แต่พอได้อ่านประวัติแล้ว น่าจะเป็นศิลปินมีคุณภาพแน่นอน

เอลวิส คอสเตลโลเป็นนักร้องที่เรารู้สึกว่าชอบทำตัวประหลาด แต่กลับโด่งดัง แต่ต่อให้ทำเพลงแนวไหน ซึ่งมีหลายแนวมาก เสียงร้อง สไตล์ก็ีมีอยู่แบบเดียว คนอื่นอาจจะเรียกว่าเอกลักษณ์ โดยส่วนตัว ไม่ได้ชอบเสียงเอลวิส คอสเตลโลเท่าไหร่ เพราะรู้สึกว่าเสียงเหมือนกับคนร้องเพลงไม่เป็น (ซึ่งก็เป็นเอกลักษณ์เขาแหละ) ต่อให้ร้องเพลงแจ๊ส เพลงป๊อป บัลลาดซึ้งๆ ร็อกแอนด์โรล พอฟังออกมาก็ร้องเหมือนกันหมด

หลายคนอาจจะไม่คุ้นชื่อของเอลวิส คอสเตลโล แต่ถ้าพูดถึงประวัติก็คงร้องอ๋อ คนจะรู้จักเพราะร้องเพลง She จากนอตติง ฮิล และก็เป็นสามีของไดอะน่า ครัล (Diana Krall) ถ้าฟังอัลบัม The Girl in Another Room จะรู้สึกว่าสไตล์เพลงและการร้องเพลงของเธอเปลี่ยนไป ฟังแล้วให้ความรู้สึกของเอลวิส คอสเตลโลจริงๆ เรารู้จักจากเพลงที่เขาเป็นแขกรับเชิญไปร้องกับเชต เบ็กเกอร์ (Chet Baker) และก็ชอบเพลง The Very Thought of You เวอร์ชันนั้นมากๆ (เสียงของเอลวิส คอสเตลโลเข้ากับเสียงทรัมเป็ตของเชต เบ็กเกอร์ได้อย่างประหลาดมากๆ)

จุดเด่นของอัลบัมนี้อยู่ตรงดนตรีของเพลงที่เป็นแนวนิวออร์ลีนส์อาร์แอนด์บีจริงๆ ฟังแล้วให้ความรู้สึกโบราณดี ทั้งเสีียงเปียโนทั้งสไตล์บลูส์ แร็กไทม์ แจ๊ส บางเพลงมีเสียงแฮมมอนด์ออร์แกน ให้ความรู้สึกเชยๆ และก็จากที่อ่านในอินเตอร์เนตเกี่ยวกับความพิเศษของเพลงของทูซานต์ตรงที่มีการอะเรนจ์เครื่องเป่า ฟังแล้วได้ความรู้สึกโบราณดี แต่ก็ไม่ค่อยเด่นเท่าไหร่ เพราะมักโดนเสียงร้องของเอลวิส คอสเตลโลกลบไปหมด (เสียงเขาเด่นออกมาจริงๆ อยากจะไปปรับให้เสียงร้องมันค่อยลงเหลือเกิน)

เว็บไซต์ : www.elviscostello.com

The Little Willies

[Track 4 It's not You, It's Me]
[Track 5 Best of All Possible Worlds]

ศิลปิน : เดอะ ลิตเติล วิลลีส์ (The Little Willies)
อัลบัม : The Little Willies
วางแผง : มีนาคม 2006

เวลาเราฟังอัลบัมโดยศิลปินที่ดังๆ คนซื้อเยอะๆ หรือที่เรียกว่าตามกระแส เรามักจะมีอคติอัตโนมัติตามประสาคนที่มองโลกในแง่ไม่ดีเท่าไหร่ (ไม่ถึงกับร้าย) เรามีความรู้สึกอย่างนี้เมื่อเราฟังนอราห์ โจนส์ (Norah Jones) ครั้งแรก ความจริงเราชอบเสียงเธอมากเลยนะ รวมถึงเสียงเปียโนที่เนิบๆ ที่เบาบางละมุนละไม (เกินไปเปล่าเนี่ย) แต่แล้วเราก็มีอคติอยู่ดี

หนึ่ง นอราห์ โจนส์มีความเป็นโฟล์กมากเกินไป เมื่อก่อนเราว่ามันไม่เหมาะเลยท่ีจะเรียกนอราห์ โจนส์ว่าเป็นศิลปินแจ๊ส แต่ตอนนี้ไม่คิดอย่างนั้นแล้ว เพราะว่ายิ่งทำให้มีอะไรที่น่าสนใจมากยิ่งขึ้นไปอีก สอง นอราห์ โจนส์ได้รางวัลแกรมมี่บ่อยเกินไป เพราะมีความคิดว่าศิลปินรางวัลแกรมมี่ทำเพลงเข้าถึงยากเกิน ยากก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป

พอมาเจออัลบัมที่สองของนอราห์ โจนส์ สองสิ่งที่กล่าวหานอราห์ โจนส์ก็กลับยิ่งเป็นมากขึ้น เพลงก็โฟล์กยิ่งขึ้น แถมคนยิ่งกล่าวถึงอัลบัมนี้ในแง่ดีมากขึ้นไปอีก เราก็ยังมีอคติอยู่ดี (จะบอกว่าฟังบ่อยกว่าศิลปินหลายคนที่บอกว่าชอบอีกนะ แต่ในใจก็ยังพยายามมองในแง่ไม่ดีอยู่อีกนั่นแหละ) แล้วยิ่งมาได้ Record of the Year อีกรอบกับเพลงที่ร้องกับ เรย์ ชาร์ลส์ เมื่อปีที่แล้วอีก ทำไมกรรมการถึงได้ชื่นชมขนาดนั้น

ตอนนี้เลยชินกับนอราห์ โจนส์เวอร์ชันโฟล์กไปแล้ว คราวนี้ออกอัลบัมใหม่ แต่ไม่ใช่เป็นศิลปินเดี่ยวแต่เป็นกลุ่มชื่อ The Little Willies ในกลุ่มนี้มีสมาชิกเก่าคนเดียวคือเบสจากวง The Handsome Band ของเธอ (ชื่อน่ารักจัง) ที่เหลือเป็นนักดนตรีที่เคยร่วมงานเล็กๆ งานหนึ่งแล้วติดใจมาเล่นด้วยกันบ่อยๆมีกีตาร์ที่ร้องนำ กลองและก็กีตาร์ไฟฟ้า ส่วนเธอก็เล่นเปียโนเป็นของประจำ แนวเพลงของศิลปินวงนีี้ก็คือโฟล์กกับคันทรี

หลังจากดูหนังเรื่อง Brokeback Mountain แล้วรู้สึกชื่นชมเพลงคันทรีมากขึ้น โดยเฉพาะการเน้นเสียงร้องและเทคนิคการร้องให้มีความเป็นแบบฉบับมากกว่าจะคิดอะไรแปลกใหม่ แต่ไปเร็ว จะบอกว่าเสียงร้องของนักร้องนำชายของวงเนี่ยสุดยอดมากๆ และที่สำคัญไม่มีเพลงไหนที่ร้องคู่กับนอราห์ โจนส์แล้วโดนขโมยซีนไปเลย เพราะอัลบัมนี้นอราห์ โจนส์เป็นส่วนหนึ่งของวงจริงๆ ไม่ใช่เป็นผู้นำของวง

เพลงในอัลบัมนี้รักษาความเด่นไม่ให้แซงกัน คือไม่ได้ทำมาเพื่อขายเพลงสองเพลงแบบที่เพลงป๊อปทำ เวลาฟังต้องฟังทั้งอัลบัมเพื่อให้ได้ถึงความรู้สึกสนุกสนาน สบายอารมณ์จริงๆ เพราะแต่ละเพลงน่ารักทั้งนั้น แนวเพลงถึงแม้ว่าจะเป็นแนวโฟล์กคันทรี แต่ก็ยังมีความหลากหลายสูง มีทั้งเพลงเก่าและเพลงแต่งใหม่ที่รักษาขนบเก่าๆ ไว้ครบถ้วน คงเพราะดนตรีด้วยมั้ง โดยเฉพาะเสีียงเปียโน กับโซโลกีตาร์นี่สุดยอด

ถึงแม้ว่าเราจะอคติกับนอราห์ โจนส์อยู่ เราก็ไม่สงสัยความสามารถ แต่เราสงสัยแค่ว่าทำไมไม่มีศิลปินคนอื่นคิดจะทำอะไรที่มีคุณภาพมาแข่งบ้างหรือไง หรือกะจะปล่อยให้เธอครองตลาดเพลงใน Adult Contemporary คนเดียว

เว็บไซต์ : www.norahjones.com, www.thelittlewillies.com

Paavo Järvi - Grieg: Peer Gynt

[I Dovregubbens Hall (In the Hall of the Mountain King)]
[Morgenstemning (Morning Mood)]

ศิลปิน : พาโว แยร์วี (Paavo Järvi), Estonian National Symphony Orchestra,
อัลบั้ม : Grieg: Peer Gynt
วางแผง : กรกฎาคม 2005

มาอยู่นอรเวย์แล้วก็ต้องพูดถึงเพลงที่เกี่ยวกับนอรเวย์บ้าง ถ้าจะมาถามว่าเพลงป๊อปของนอรเวย์เป็นยังไง เราก็ตอบไม่ได้หละ เพราะที่นี่แทบจะไม่ได้ยินเพลงที่เป็นภาษานอรเวย์เลย ส่วนใหญ่คนที่นี่ฟังเพลงภาษาอังกฤษกัน สำหรับเพลงคลาสสิก คนที่นี่เขาจะภาคภูมิใจศิลปินที่เป็นคนนอรเวย์และสร้างชื่อเสียงในระดับโลก อย่างเอ็ดวาร์ด กรี๊ก กับ เฮ็นริก อิ๊บเซ็น (Henrik Ibsen) ซึ่งเป็นนักประพันธ์ที่มืชื่อเสียงมากของโลกตะวันตก

อัลบัมนี้เราขอนำเสนอความเป็นกรี๊กและอิ๊บเซ็นในคราวเดียว คือ แพร์ กิ๊นต์ (Peer Gynt) ซึ่งเป็นละครเวทีที่อิ๊บเซ็นแต่งขึ้นแล้วก็ไปขอให้กรี๊กแต่งเพลงประกอบให้ (เหมือนกับเป็นซาวด์แทร็กสำหรับหนังหรือละคร) ในแง่ของตัวเพลงเองค่อนข้างจะโดดเด่น เพราะว่าเป็นผลงานที่อมตะของเอ็ดวาร์ด กรี๊ก และเพลงหลายเพลงจากแพร์ กิ๊นต์ก็เป็นที่รู้จักกันแพร่หลาย คนที่ไม่คุ้นเคยกับเพลงคลาสสิกคงเคยได้ยินทำนองของเพลงของกรี๊กจากเรื่องแพร์ กิ๊นต์แน่นอน โดยเฉพาะเพลง In The Hall of the Mountain King และ Morning Mood ที่ทั้งเอามาประกอบการ์ตูนและหนังสำหรับเด็ก รวมถึงในโฆษณาต่างๆ มากมาย

จริงๆ แล้วเวอร์ชันที่เราได้ยินบ่อยๆ ของเพลงจากแพร์ กิ๊นต์ก็คือเวอร์ชัน Peer Gynt Suites No. 1 และ 2 ที่กรี๊กเองเป็นคนที่รวบรวมเป็นเพลงสำหรับวงออร์เคสตร้า (เพลงแรกที่เล่นก่อนคือ Morning Mood) เราเพิ่งมาฟังอัลบัมนี้ซึ่งเป็นผลงานของพาโว แยร์วี (Paavo Järvi) กำกับวง Estonian National Symphony Orchestra ซึ่งเป็นวงของประเทศเกิดของเขา

ความพิเศษของอัลบัมนี้จาก Peer Gynt Suites ที่เราได้ยินบ่อยๆ ก็คือ เป็นเวอร์ชันต้นฉบับ บางเพลงก็จะมีเสียงร้อง (มีโซปราโนและบาริโทน) และก็เสียงประสาน โดยเฉพาะในเพลง In the Hall of the Mountain King นี่เจ๋งมากๆ (ลองไปอ่านใน www.allmusicguide.com แล้วดูจะไม่ค่อยชอบท่อนร้องประสานเท่าไหร่ แต่ทำไมต้องคล้อยตามด้วยหละ) รวมถึงเสียงร้องโหยหวนของตัวละครที่ชื่อซุลวีก์ (Solveig) ซึ่งเป็นนางเอกที่มั่นคงในรักรอคอยแพร์ กิ๊นต์กลับมา (นางเอกมากๆ)

เว็บไซต์ : Paavo Järvi, Edvard Grieg Homepage

The Glenn Gould Edition - Bach: The Well-Tempered Clavier, Books I and II

[Track 8 Fugue No.4 in C-sharp minor BMV 849]

ศิลปิน : เกล็นน์ โกลด์ (Glenn Gould)
อัลบั้ม : The Glenn Gould Edition - Bach: The Well-Tempered Clavier, Books I and II
วางแผง : มกราคม 1994

ผลงานคีย์บอร์ดของ โยฮันส์ เซบาสเตียน บ๊าก (Johann Sebastian Bach) ที่เป็นที่รู้จักส่วนใหญ่จะเป็นเพลงฝึก และจะมีการเขียนเป็นแพตเทิร์นคือ ในงานหนึ่งชุด จะมีเพลงไล่ไปทุกบันไดเสียง ชุดที่มีแต่บันไดเสียงหลักบนคีย์เมเจอร์และไมเนอร์ก็คือ Inventions and Sinfonias หรือที่เรียกอีกชื่อคือ Two-part Inventions และ Three-part Inventions อันนี้ความยากระดับง่ายถึงปานกลาง เป็นเพลงสอบเปียโน (เขาว่าง่าย เรายังเล่นไม่ค่อยจะได้เลย) ส่วนชุดที่สุดยอดจริงๆ ก็คือ Well-Tempered Clavier ซึ่งมีสองชุดเรียกเป็น Book I กับ Book II

สองชุดนี้ถือว่าสุดยอดผลงานของบ๊ากในแง่การแต่งเพลงสำหรับคีย์บอร์ด บ๊ากนี่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อ Counterpoint ซึ่งก็คือลักษณะการแต่งเพลงให้มีไลน์ของเพลงซ้อนกันมากกว่า 2 ไลน์เล่นซ้อนกัน การแต่งลักษณะนี้ฮิตมาตั้งแต่สมัยยุคเรอแนสซองส์ แต่บ๊ากเป็นคนที่พัฒนาเทคนิคนี้ให้แพรวพราวมากที่สุด อย่างเพลงที่ยกตัวอย่างผลงานการแต่งเพลงสำหรับคีย์บอร์ดของบ๊าก ก็คือ Inventions หรือเขาให้ชื่อใหม่ว่า Two-part Inventions ก็จะมีเพลงสองไลน์ที่เล่นซ้อนกัน (อันนี้ง่ายหน่อย ขวาไลน์หนึ่ง ซ้ายอีกไลน์หนึ่ง) ส่วนเพลง Sinfonias หรือที่เขาตั้งชื่อใหม่ไม่ให้สับสนว่า Three-part Inventions มีสามไลน์ โดยที่ไลน์ที่สามจะงอกมาให้มือซ้ายไม่ก็มือขวาเล่น แต่ส่วนใหญ่จะงอกมาอยู่ตรงกลางให้สองมือช่วยกันเล่น (ประมาณว่านิ้วไหนของมือไหนว่าง ก็ไปเล่นในไลน์ที่สาม อันนี้ยากขึ้นมา เราเคยลองเล่นเพลงที่ง่ายที่สุดยังไม่มีปัญญาเลย)

ส่วนระดับสุดยอดของเพลงประเภท contrapuntal (คำคุณศัพท์ของคำว่า counterpoint) ที่บ๊ากโปรดปรานในการแต่งมากๆ ก็คือ เพลงจำพวกฟิวก์ (fugue) เป็นเพลงที่มีความซับซ้อนในการแต่งอย่างสูง คือนอกจากจะมีเมโลดีสามถึงสี่ไลน์ (บางเพลงห้า) แต่ละไลน์ก็จะมีข้อบังคับในการแต่งคือ จะมีเนื้อหาหลัก (subject) ที่มักจะเล่นซ้ำๆ กันในหลายอ็อกเทฟและบางทีเปลี่ยนคีย์ (ส่วนใหญ่ไปดอมิแนนท์ไม่ก็ไมเนอร์ในท่อนพัฒนา) บางที่ก็มีท่อน countersubject ที่ดัดแปลงจากเนื้อหาหลัก และยังมีรายละเอียดอีกเยอะจนสามารถวิเคราะห์เพลงบ๊ากเขียนทฤษฎีได้เป็นเล่มทีเดียว บางเพลงก็แทรกความหมายทางคริสตศาสนา (แนะนำให้เขาไปดูเขาวิเคราะห์ ฟิวก์ หมายเลข 4 ในบันไดเสียง C# minor ใน Well-Tempered Clavier Book I สุดยอดแบบ Da Vinci Code ยังอายเลย)

มาพูดถึงเกล็นน์ โกลด์บ้าง คนนี้ถือเป็นนักเปียโนที่คลั่งไคล้บ๊ากแบบไม่ลืมหูลืมตา เพราะชอบเล่นแต่เพลงบ๊าก และเที่ยวด่าเพลงของศิลปินยุคโรแมนติก และก็ยังวิจารณ์ว่าเพลงโมสาร์ทง่ายเกินไปอีก ผลงาน The Well-Tempered Clavier ของเขาสร้างชื่อมากพอๆ กับ Goldberg Variations (มีอารีอากับ variation อีกสามสิบบทของบ๊ากที่มีความซับซ้อนมากๆ มีเทคนิคทฤษฎีแพรวพราวไม่แพ้กัน) ส่วนใหญ่เวลาพูดถึงงานคีย์บอร์ดของบ๊ากก็มักจะอ้างอิงการเล่นของเกลนน์ โกลด์เสมอ แต่ถ้าถามเราว่าของใครดีที่สุด เราตอบไม่ได้ เพราะเราไม่เคยฟังของคนอื่นเลย เพราะว่าแผ่นหายากเหลือเกิน และก็แพงด้วย

อย่างที่เราบอกว่า Well-Tempered Clavier มีสองชุด คือ Book I กับ Book II แต่ละชุดมีเพลงทั้งหมด 48 แทร็ก (เพลงจะขึ้นต้นด้วย พรีลูด แล้วตามด้วย ฟิวก์ ไล่ไปตั้งแต่บันไดเสียง C major C minor C# major C# minor D major D minor เรื่อยไปจนครบทุกบันไดเสียงโครมาติก) ทั้งสองชุดรวมเป็น 96 แทร็ก ซีดีทั้งหมด สี่แผ่น! ฟังให้ตายกันไปข้างเลย

เว็บไซต์ : www.glenngould.com, วิเคราะห์ฟิวก์ใน Well-Tempered Clavier

Pink Martini - Hang On Little Tomato

[Track 3 Hang On Little Tomato]

ศิลปิน : พิงก์ มาร์ทินี (Pink Martini)
อัลบั้ม : Hang On Little Tomato
วางแผง : ตุลาคม 2004

เราติดตามรอฟังอัลบัมนี้มานานมาก ทั้งๆ ที่เพิ่งเป็นอัลบัมที่สอง แต่ก็ออกห่างจากอัลบัมแรกถึงเจ็ดปี พอเราฟังไปตอนที่อัลบัมนี้ออกมาใหม่ๆ ได้ไม่เท่าไหร่ ก็เก็บไม่ฟังอีกเลย เพราะมันไม่ถูกใจเราอย่างแรง

พิงก์ มาร์ทินี ไม่ใช่วงดนตรีจากยุโรปแต่มาจากพอร์ตแลนด์ โอเรกอน ทำเพลงที่มีแนวทางเฉพาะตัว เนื่องจากมีทั้งเครื่องสาย และก็เครื่องดนตรีพวกเพอร์คัสชันหลากหลาย วงจึงมีขนาดใหญ่ถึง 12 คน เพลงของพิงก์ มาร์ทินีจึงมีความหลากหลาย เน้นความเป็นเวิลด์มิวสิกสูง

อัลบัมนี้ต่างจากอัลบัมแรกตรงที่เพลงมีความเป็นต้นฉบับสูง และเน้นเสียงร้องของนักร้องนำซึ่งก็เสียงโอเค แต่ไม่ได้ดีเด่นแต่อย่างใด อัลบัมนี้เป็นเพลงร้องทุกเพลง (ยกเว้นเพลงสุดท้าย) ฟังดูผิวเผินเหมือนจะเอาเพลงเก่าๆ มาร้อง แต่ไม่ใช่เลย เพลงส่วนใหญ่แต่งขึ้นมาเองทั้งสิ้น ก็ต้องชื่นชมความพยายามที่จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน

เราว่าคงมีคนหลายๆ คนชื่นชมมาตามกระแส เราก็ไม่ได้ว่าอะไร อัลบัมนี้เป็นอัลบัมเก๋ๆ อัลบัมหนึ่งที่เหมาะที่จะมีติดรถ แต่ถ้าพูดถึงคุณภาพของเพลงก็ไม่ได้แตกต่างจากอัลบัมของศิลปินที่ผลิตเพลงแบบแมสส์โปรดักต์ เพียงแต่ว่าแนวเพลงที่ทำเป็นแนวที่ไม่ค่อยมีใครเขาทำเท่านั้นเอง

ถึงแม้ว่าเพลงจะไม่ได้โดดเด่นแต่ก็ต้องทึ่งกับความพยายามที่จะเลียนแบบ ปรับปรุง ดัดแปลง เพลงจากหลายๆ มุมโลกให้เหมือนมากที่สุด ภาษามีตั้งแต่ฝรั่งเศส อิตาเลียน ญี่ปุ่น โครเอเชียน สเปน และภาษาอังกฤษ (ถ้าไม่เคยฟังก็ลองคิดถึงเพลงภาษาถิ่นแต่ร้องโดยนักร้องที่ไม่ได้เป็นเจ้าของภาษา) ทั้งเนื้อร้อง การทำดนตรี และก็พยายามจัดธีมมาให้อยู่ในอัลบัมให้ได้โอเค แต่การทำอย่างนี้ ไม่น่าจะเกิดผลดีมากกว่าผลเสียเพราะมันจะทำให้อัลบัมขาดความกลมกลืน แต่ให้ความรู้สึกของอัลบัมรวมฮิตศิลปินมากกว่าที่จะเป็นคอนเซ็ปต์อัลบัม

เว็บไซต์ : www.pinkmartini.com

Yo-Yo Ma Plays Ennio Morricone

[Track 4 Nostalgia From Cinema Paradiso]

ศิลปิน : โย โย มา (Yo-Yo Ma) และ Ennio Morricone
อัลบั้ม : Yo-Yo Ma Plays Ennio Morricone
วางแผง : กันยายน 2004

ช่วงนี้เราฟังเพลงคลาสสิกบ่อยขึ้น จะให้มาถึงรีวิวแต่เพลงคลาสสิกเลยก็กระไรอยู่ ก็เลยขอหาอัลบัมที่พอจะเชื่อมต่อแนวเพลงที่รีวิวอยู่ปัจจุบันอย่างป๊อป อาร์แอนด์บี ไปเป็นคลาสสิก เลยมานึกถึงอัลบัมซาวด์แทร็กขึ้นมา

ซาวด์แทร็กเป็นส่วนสำคัญที่มีส่วนในการกำหนดอารมณ์ของหนัง ซาวด์แทร็กที่ดีจะต้องฟังไม่ยาก มีเมโลดีที่ไพเราะ ถ้าเป็นนักประพันธ์เก่งๆ จะทำให้เพลงประกอบภาพยนตร์ติดหูและเป็นอมตะได้ไม่ยาก อย่างเอ็นนิโย โมริโคเน ก็อีกคนที่ทำซาวด์แทร็กที่ดังมากในช่วงปี 60 ถึง 80 ความจริงเขาเป็นศิลปินชาวอิตาเลียนที่ผลงานส่วนใหญ่จะอยู่แต่ในประเทศ แต่หนังหลายๆ เรื่องที่เขาทำซาวด์แทร็กให้ก็ดังไปทั่วโลก เรายอมรับว่าเราไม่เคยได้ยินชื่อของโมริโคเนมาก่อน แต่พอฟังอัลบัมนี้ไปแล้วจะเกิดอาการร้อง 'อ๋อ' หลายทีเหมือนกัน เพราะมีหลายเพลงที่เมโลดีคุ้นหู และเราคิดว่าคงจะคุ้นหูใครหลายๆ คนเหมือนกัน

ส่วนใหญ่แล้วโมริโคเนทำงานกับผู้กำกับที่เป็นชาวอิตาเลียน ที่ทำหนังอิตาเลียน แต่ก็มีหลายเรื่องที่เป็นหนังภาษาอังกฤษ ตัวอย่างเพลงและหนังที่เรารู้จักก็มี The Legend of 1900 ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับนักเปียโนที่ไม่เคยลงจากเรือเลย (เรื่องนี้เคยดูแล้ว ชอบมากด้วย) Cinema Paradiso ซึ่งเป็นหนังดังมาก แต่เราไม่เคยดู แต่เพลงเพราะสุดๆ ใครฟังต้องบอกว่าคุ้นแน่ๆ นอกจากนี้ยังมีหลายเพลงที่คุ้นมากๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าได้ยินจากไหน อย่างซาวด์แทร็กหนังอิตาเลียนเรื่อง La Califfa (The Lady Caliph) เราไม่เคยได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้มาก่อน แต่พอหาในอินเทอร์เนตดู ปรากฏว่าเป็นหนังที่มาซาวด์แทร็กที่โดดเด่นมาก ซึ่งเป็นผลงานของโมริโคเนที่ทำให้เขาดังด้วย

เพลงส่วนใหญ่มีเมโลดีที่จับใจหวานซึ้ง ประเภทฟังแล้วอยากร้องไห้ อิทธิพลของเสียงเชลโลในเพลงนี้รุนแรงมาก ความที่เชลโลเสียงต่ำกว่าไวโอลินและวิโอลา และมีเรนจ์ของเสียงอยู่ในช่วงเสียงของมนุษย์ มันจึงสื่อสารออกมาได้เหมือนกับการร้องมากกว่าเครื่องดนตรี ความสุดยอดอยู่ตรงมาตรฐานการเล่นระดับเวอร์ทัวโซอย่าง โยโยมา (ชื่อจีนว่าหม่าโหยวโหย่ว) และอัลบัมนี้โมริโคเนได้ดัดแปลงดนตรีสำหรับเชลโลเล่นกับวงออร์เคสตราและเปียโนโดยเฉพาะ ความสมบูรณ์ทางการประพันธ์ก็ยอด ออร์เคสตราประกอบก็อยู่ในขั้นดีเยี่ยม จะให้ไปอ่านบทวิจารณ์อันไหนก็ได้คะแนนเต็มทั้งนั้น (เราพยายามหาบทวิจารณ์ที่หาจุดบกพร่องของอัลบัมนี้ยังไม่ได้เลย)

เราเจอจุดที่เราไม่ค่อยชอบอยู่อย่างเดียวก็คือ การแบ่งเพลงโมริโคเนได้แบ่งเพลงเป็น suite โดยแบ่งตามผู้กำกับที่ทำหนัง ในแต่ละ suite เพลงมันจะต่อเนื่องกัน แต่แยกแทร็ก ถ้าฟังในซีดีก็จะเหมือนเพลงเดียวกัน มันไม่ใช่ความผิดของโมริโคเน แต่เป็นความติงต๊องของไอพ็อดมากกว่าที่จะมีเว้นว่างระหว่างเพลง เวลาฟังมันจะมีแก็ป ซึ่งจะไม่พบเวลาฟังจากซีดีหรือไอจูน

เว็บไซต์ : โย โย มา, เอ็นนิโย โมริโคเน

Bill Evans - The Complete Village Vanguard Recordings, 1961

[Disc 2 Track 6 "Waltz for Debby (Take 1)"]

ศิลปิน : บิล อีแวนส์ (Bill Evans)
อัลบั้ม : The Complete Village Vanguard Recordings, 1961
วางแผง : สิงหาคม 2005 (บันทึกเสียงเมื่อมิถุนายน 1961)

แจ๊สเป็นดนตรีที่มีเสน่ห์ในความเป็นธรรมชาติ ความลื่นไหล การอิมโพรไวซ์เพลงตามอารมณ์ของคนเล่น จึงไม่น่าแปลกใจที่นักดนตรีแจ๊สหลายคนจะนิยมนำเพลงที่แสดงสดมาเป็นอัลบั้ม ในบรรดานักเปียโนแจ๊สที่เรารู้จัก เรารู้จักบิล อีแวนส์ช้าที่สุด อาจเป็นเพราะผลงานของเขามีขายไม่เยอะ เราก็เลยไม่ค่อยเอกซ์โพสต่องานของเขา อย่างอัลบั้ม Sunday at the Village Vanguard หาซื้อได้ยากมาก

ความจริงเราอยากเขียนแนะนำอัลบั้ม Sunday at the Village Vanguard หรือไม่ก็ Waltz for Debby ซึ่งเป็นมาสเตอร์พีซของเขา แต่ตอนหลังมาค้นพบว่าสองอัลบั้มนี้อัดเสียงพร้อมกันคือที่ผับในย่านเชลซีของนครนิวยอร์กชื่อ Village Vanguard ก็เลยมีการรวบรวมออกมาเป็น The Complete Village Vanguard Recordings, 1961 ขึ้นมา เพราะว่าสองอัลบั้มที่ออกไปนั่นเป็นการเอาเพลงนู้นเพลงนี้มารวมเป็นอัลบั้ม แต่ในอัลบั้มนี้มีซีดีอยู่สามแผ่น เป็นอัลบั้มที่รวมทุกเพลงและเรียงเพลงตามเวลาที่อัดอย่างถูกต้อง

ในอัลบั้มรีมาสเตอร์ของสองอัลบั้มที่เราพูดถึงจะเอาเพลงมาเรียงใหม ่พร้อมแถมเพลงที่ไม่ได้รวมในทีแรกโดยเรียงเอาเพลงเดียวกันแต่คนละเทคมาไว้ด้วยกัน (เทค คือ เวอร์ชันของเพลงที่เล่น เพราะเพลงแจ๊สเล่นแต่ละทีมันไม่เหมือนกัน) อัลบั้ม The Complete Village Vanguard Recordings จะให้อารมณ์เดียวกันกับไปฟังเพลงในคลับจริงๆ (ต้องเป็นอารมณ์ที่ฟังใน Village Vanguard ที่มีชื่อเสียงด้วย) แถมยังมีเสียงประกอบอย่างคนคุยกันพึมพำ เสียงแก้ว และการอัดเสียงนั้นก็ยิ่งทำให้ได้อารมณ์มากขึ้น เพราะเป็นการอัดระบบสเตอริโอ (แต่อัดแบบอะนาล็อก แต่คุณภาพก็โอเคเพราะรีมาสเตอร์แล้ว) ทำให้เรารู้ตำแหน่งของเบส กลอง และเปียโนอย่างชัดเจน

มาพูดถึงเพลงของบิล อีแวนส์ เราไม่รู้ว่าเขาจัดว่าเป็นแจ๊สแบบไหน แต่เรารู้สึกถึงความเป็นอิมเพรสชันนิสม์มากๆ ช่วง บิล อีแวนส์ก็เคยร่วมงานกับไมลส์ เดวิสในอัลบั้มสุดยอดตลอดกาลอย่าง Kind of Blue ด้วย เพลงจากการอัดครั้งนี้เน้นเพลงแบบ lyrical ก็คือมีเมโลดีเหมือนเพลงร้อง อย่างเพลง I love you, Porgy (จาก Porgy and Bass ของพี่น้องเกิร์ชวิน) Waltz for Debby ซึ่งเราชอบมาก เป็นเพลงจังหวะ 3/4 ที่หวานมากๆ ที่สำคัญไม่ได้อยู่ที่มีเพลงเพราะหลายๆ เพลง แต่เพราะว่ามันเป็นอัลบั้มสด แต่ละเพลงเลยมีความเกี่ยวโยง และก็มีปฏิสัมพันธ์กัน ซึ่งจะหาไม่ได้ถ้าหากฟังอัลบัม Sunday at Village Vanguard หรือ Waltz for Debby

เว็บไซต์ : Bill Evans Web Pages, รีวิว อัลบัมนี้ใน www.allthatjazz.com

LL Cool J Feat. Jennifer Lopez - Control Myself

ศิลปิน : LL Cool J Featuring Jennifer Lopez
ซิงเกิล : Control Myself
วางแผง : กุมภาพันธ์ 2006

เคยเขียนเกี่ยวกับมิวสิกวิดีโอเพลง Control Myself ไปรอบนึงแล้ว ที่เราสนใจมากกว่ามิวสิกก็คือตัวเพลงเอง เพลงนี้โพรดิวซ์โดยเจอร์เมน ดูพรี ที่เป็นคนทำเพลงให้มารายห์และอัชเชอร์ ขึ้นต้นอินโทรก็เป็นเสียงซินทีไซเซอร์เหมือนเพลงคลับ แล้วก็มีเสียงเจโลบ่นเป็นภาษาสเปน จังหวะก็เปลี่ยนเป็นเพลงฮิปฮอปที่มีแต่เสียงเพอร์คัชชันสไตล์มิซซี เอลเลียตโดยไม่มีเมโลดีอื่นๆ เลย และก็เป็นแบบนี้ไปทั้งเพลง ดนตรีนอกจากเพอร์คัชชันแล้วก็จะมีเสียงอวกาศประกอบในท่อนคอรัสกับเวิร์สที่สอง ถ้าฟังของเจอร์เมน ดูปรีบ่อยๆ ก็จะรู้โครงสร้างเพลงของเขา ในหลายๆ เพลงจะมีเสียงของเจอร์เมนแทรกมาเป็นระยะ นอกจากมีเวิร์ส ฮุค คอรัส แล้วก็จะมีท่อนเบรคดาวน์ ในเพลงนี้ก็จะมีท่อนเบรคดาวน์ (เหมือนๆ กับจะเป็นบริดจ์) จะมีดนตรีเก๋ๆ ให้ร้องตาม อันแรกเป็นท่อนที่ LL Cool J ร้อง She licks off... her lips... gloss... และอีกท่อนที่ร้อง zuh zuh zuh... ร้องเป็นเมโลดีใหม่ที่ไม่มีในเพลงมาก่อน!

โดยส่วนตัวแล้วเราว่า LL Cool J เป็นแรพเพอร์ที่มีอายุขัยในวงการนานมาก เรารู้จักตอนที่ร้องเพลง Loungin สมัยสิบกว่าปีที่แล้ว หลังๆ มาออกเพลงดังบ้างไม่ดังบ้าง และที่เราชอบอีกเพลงก็คือ All I Have กับเจโล เราคิดว่าที่มีร้องกับเจโลอีกเนี่ยก็คงหวังประสบความสำเร็จเหมือนเพลงนั้นแน่ๆ ซึ่งก็เป็นไปตามคาด ไม่รู้จะขึ้นอันดับหนึ่งเหมือนเพลงนั้นหรือเปล่านะ

เว็บไซต์ : LL Cool J Official Website

Philip Glass - OST The Hours

[Track 2 "Morning Passage"]

ศิลปิน : ฟิลิป แกลส (Philip Glass)
อัลบัม : OST The Hours
วางแผง : ธันวาคม 2002

The Hours ซึ่งเป็นหนังที่นำเนื้อเรื่องจากนิยายเรื่องเดียวกัน มีอะไรดีอยู่ถึงสามอย่าง ก็คือ หนึ่ง เป็นนวนิยายที่ดีมีคุณภาพ ได้รางวัลพูลิตเซอร์ปี 2542 สอง ภาพยนตร์ก็เข้าชิงออสการ์ และนิโคลก็ได้รางวัลในฐานะนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม และสุดท้ายก็คือเพลงประกอบภาพยนตร์ที่แต่งโดยเจ้าพ่อดนตรีมินิมัลลิสม์อย่าง Philip Glass เราได้ดื่มด่ำกับสองอย่างหลังไปแล้ว เหลือแต่นิยายอย่างเดียวที่เราไม่ได้ซื้ออ่าน (ตอนไปร้านหนังสือที่ฮาร์เวิร์ดก็ไปด้อมๆ มองๆ อยู่นานทีเดียว) เราจะบอกว่าเราได้ยินชื่อของ Philip Glass มาบ้าง แต่ก็เพิ่งมาสนใจงานของเขาอย่างจริงจังก็เพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องนี้นี่แหละ

เราไม่ได้ซื้ออัลบัมนี้เก็บไว้เป็นของตัวเองหรอก แต่เราได้มาจากเพื่อนตอนไปเยี่ยมที่อเมริกา พอรู้ว่าเขามีซีดี ก็ดีใจมากขอก๊อปใหญ่ (เราคงซื้อเก็บไว้ในไม่ช้า แต่รอให้มันลดราคาก่อน) เพื่อนก็ชอบหนังเรื่องนี้ก็เลยซื้อเพลงประกอบมาเก็บไว้ด้วย พอเราฟังรอบแรก น้ำตาแทบจะไหลพรากๆ ชอบสุดๆ เหมือนกับเป็นซีดีที่เราตามหามานาน ไม่เคยฟังเพลงอะไรแล้วมีความรู้สึกอย่างนี้มาก่อน! อันนี้เป็นเรื่องจริงนะ

หลักๆ แล้วทุกเพลงจะเป็นเปียโนเป็นเสียงหลัก แอคคอมปะนีกับวงเครื่องสาย (รู้สึกว่ามีแค่ไวโอลิน) แต่ละเพลงส่วนใหญ่เป็นการเล่นอาร์เพ็กจิโอของเปียโน (คือการแตกคอร์ด เล่นไล่โน้ตไปเรื่อยๆ) นานๆ ทีจะมีเมโลดีที่เล่นโดยเปียโนแทรก อารมณ์เวลาฟังเพลงนี่มันจะลอยไปเรื่อยๆ ยิ่งฟังเวลาปล่อยให้เวลาผ่านไปตอนนั่งรถระยะทางไกล ยิ่งฟังแล้วจะทำให้เรารู้สึกว่าวิวมันแฟลชเข้ามาในหัวแล้วก็หลุดหายไปอย่างรวดเร็วจริงๆ

ตอนนี้เราอยากดูหนังอีกสักหลายๆ รอบ ภาพในหนังเรื่องนี้มันเหมือนจริงและให้ความรู้สึกมากๆ แต่เรายังรู้สึกว่าหนังมันทำได้ไม่ดีเท่าเพลงเลย เราว่ายุคที่จูเลี่ยน มัวร์เล่นเป็นตัวเอกมันไม่ค่อยเข้ากับอารมณ์เย็นยะเยือกของยุคนิโคล คิดแมน กับยุคเมอริล สตรีปเท่าไหร่

เว็บไซต์ : www.philipglass.com

Miles Davis - OST Ascenseur pour L'Échafaud

ศิลปิน : ไมลส์ เดวิส (Miles Davis)
อัลบัม : OST Ascenseur pour L'Échafaud
วางแผง : 1957 (เวอร์ชันรีมาสเตอร์ ตุลาคม 1990)

ถ้าหากถามว่าเรามีซีดีแจ๊สของใครมากที่สุด เราก็คงตอบว่า ไมลส์ เดวิส ศิลปินคนนี้เป็นหนึ่งในนักดนตรีแจ๊สที่คนฟังแจ๊สใช้เป็นมาตรฐาน เขามีความสำคัญต่อเพลงแจ๊สมากทีเดียว เราเองเริ่มต้นฟังจากอัลบัม The Essential Miles Davis เราซื้อมามีสองซีดี มีเพลงตั้งแต่สมัยที่ยังเล่นในกับชาร์ลี ปาร์กเกอร์ มาตั้งวงของตัวเอง แล้วก็ควอเต็ตของตัวเองที่โด่งดัง จนถึงเพลงแนวฟิวชันในยุคหลังๆ แต่ที่เราหลงรักไมลส์ เดวิส จริงก็คือช่วงที่มีสไตล์แบบคูลแจ๊ส

คูลแจ๊สนี่เวลานักดนตรีเล่นจะเล่นเหมือนกำลังร้องเพลง เป็นเมโลดี้ที่ติดตามง่ายมากๆ การเป่าทรัมเป็ตของไมลส์ เดวิสนี่มีการใส่อารมณ์ ฟังดูแล้วรู้สึกว่าดนตรีมีอารมณ์จริงๆ อีกคนที่มีการเป่าทรัมเป็ตแบบคูลแจ๊สก็คือ เชต เบเกอร์ แต่รายนั้นจะฟังดูผิวเผินและร่าเริงแต่เหงา แต่ไมลส์จะค่อนข้างมีอารมณ์เป่าแบบเศร้าและลุ่มลึกกว่า (อันนี้เป็นความรู้สึกเรานะ เราฟังเพลงของสองคนนี้มามากพอสมควร)

อัลบัมประกอบภาพยนตร์ฝรั่งเศสที่ชื่อ Ascenseur pour L'Échafaud เป็นอัลบัมที่อยู่ในช่วงพีคสุดๆ ของไมลส์ในยุคคูลแจ๊ส เราได้อัลบัมนี้เป็นของขวัญ ซึ่งคนซื้อซื้อมาได้ถูกใจเราเป็นอย่างมาก อัลบัมนี้เต็มไปด้วยเพลงช้า อารมณ์จะเหมือนๆ กันทั้งอัลบัม และไม่หวือหวา ซึ่งเป็นอะไรที่ทำให้อัลบัมนี้เด่นมากเมื่อเทียบกับไมลส์อัลบัมอื่นซึ่งจะมีเพลงเด่นชูโรงหนึ่งหรือสองเพลง ควรฟังทั้งอัลบัมถึงจะเพราะ และไม่รู้ว่าเพราะเห็นหน้าปกซีดีด้วยหรือเปล่า ทำให้ฟังทีไรคิดถึงบรรยากาศถนนแคบๆ ในปารีสทุกที

อีกอย่างที่เราอยากแต่ก็ยังไม่มีโอกาสก็คือ หาหนังเรื่องนี้มาดู แต่คิดว่าคงยากเพราะเป็นหนังเก่าและเป็นหนังฝรั่งเศสด้วย ไม่รู้ว่าเขายังมีฉายในเคเบิลหรือวางขายอยู่หรือเปล่านะ

เว็บไซต์ : www.milesdavis.com

中島美嘉 - Cry No More

ศิลปิน : มิกะ นะกะชิมะ (中島美嘉)
ซิงเกิล : Cry No More
วางแผง : กุมภาพันธ์ 2006

ช่วงนี้ฟังเพลงเอเชียมากขึ้น เมื่อก่อนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอก แต่พอโดนเอ็กซโพสมากขึ้นก็เลยไม่สามารถขัดขืนได้ แถมบางทีเพื่อนก็เอามาให้ฟัง (บังคับมากกว่า?) เดี๋ยวนี้ก็เลยฟังบ่อยขึ้น เมื่อวานเปิดทีวีแบบผ่านๆ เป็นช่วงที่เอ็มทีวีเปิดเพลงเอเชียพอดี ก็มิวสิกวิดีโอหลอนๆ อันนึง ตอนหลังจึงรู้ว่าเป็นซิงเกิลใหม่ของมิกะ นะกะชิมะ

เราไม่ค่อยเข้าใจแนวเพลงของเขาเท่าไหร่ เพราะเราดูมิวสิกวิดีโอมันพยายามสื่อถึงแนวเพลงแบบอเมริกัน แนวเพลงฟังเผินๆ ก็คิดว่าเป็นเพลงโซล เพราะอินโทรมาอย่างนั้น เราก็ตั้งใจฟังมาเรื่อยๆ คอรัสแรกก็คิดว่ายังออมเสียงอยู่ แล้วก็มีเสียงประสานเสียงโผล่มาแล้วหายไป เสียงก็กลับมาระดับเก่า คอรัสสองก็ยังเหมือนเดิม ดนตรีมันสะใจแล้วแต่เสียงร้องมันไม่ตามกันอะ งง เสียงเธออยู่ในระดับที่ดีนะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ปล่อยพลังออกมา เรายังอึ้งกับเพลง Amazing Grace ที่เป็นแทร็คแรกของอัลบัมรวมฮิต Best ของเธออยู่ ก็เลยผิดหวังมากๆ ว่าทำไมร้องมาอย่างนี้ ปล่อยให้เสียงแบ็กอัพเหงา แล้วเพลงก็จบลงห้วนๆ ไม่มีเอ๊าโทรเสียด้วยซ้ำ

คิดไปคิดมาไม่ใช่เธอร้องไม่ดี แต่จริงๆ แล้ว มิกะร้องเพลงนี้ดีอยู่แล้ว แต่ดนตรีทำออกมาไม่ดีเท่าที่ควร แต่เรายังรู้สึกตะหงิดๆ กับการใช้ดนตรีฟุ่มเฟือยของเพลงนี้อยู่อะ เสียงร้องดีแต่ไม่ได้ใช้พลังมาก ก็ควรจะลดดนตรีข้างหลังลงบ้าง ทั้งกลอง เปียโน เครื่องเป่า กีตาร์ไฟฟ้า แล้วยกเสียงประสานมาอีกเป็นวง บางทีก็มีดนตรีเล่นเฉยๆ เสียงร้องหายไปไหนก็ไม่รู้ เพลงก็เลยฟังดูเหมือนนักร้องไม่สนใจดนตรี ดนตรีไม่สนใจนักร้อง เพลงก็เลยดูไม่สมบูรณ์


มิวสิกวิดีโอก็เหมือนกัน ดูเหมือนว่าจะมีความพยายามจะยัดเยียดบรรยากาศแบบอเมริกันลงไปมากเกิน ทั้งโบสถ์ ฝ้าย ถนนแห้งผากและสภาพภูมิประเทศของอเมริกา (ที่เราเกลียดมากๆ) มันดูมากเกินไปจริงๆ ยิ่งมิกะ นะกะชิมะ ไปร้องเพลงตรงนั้น มองยังไงก็แปลกแยก ไม่กลมกลืน เหมือนตัวประหลาด (literally!) จริงๆ

เว็บไซต์ : www.mikanakashima.com

Mariah Carey - Say Somethin'

ศิลปิน : มารายห์ แครีย์ (Mariah Carey) ฟีเจอร์กับ แฟเริล (Pharrell) และสนูป ด็อก (Snoop Dogg)
ซิงเกิล : Say Somethin'
วางแผง : เมษายน 2006

เพลงนี้คิดว่าน่าจะเป็นซิงเกิลสุดท้ายจากอัลบัม The Emancipation of Mimi ของมารายห์ แครีย์แล้วนะ ก็เล่นออกมาตั้งห้าเพลงแล้ว (ดกมาก) อัลบัมนี้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แนวเพลงหลากหลาย แนวเพลงก็ล้ำหน้ากว่าใคร จนตอนนี้กลายเป็นเทรนด์เซตเตอร์ไปแล้ว อันนี้ต้องยกความดีความชอบหลักให้กับเจอร์เมน ดูพรี ที่ร่วมโพรดิวซ์ให้หลายเพลงรวมทั้งเพลงคาชาร์ตอย่าง We Belong Together ด้วย พอหลังจากนั้นเธอก็เข็นซิงเกิลมาขายมาโปรโมตจนอัลบัมขายได้ห้าหกแพลตินัม ซึ่งถือว่าเยอะมากในยุคสมัยทั้งก๊อปทั้งโหลดอย่างปัจจุบัน

เพลงนี้มารายห์ไม่ได้โพรดิวซ์แต่ปล่อยให้ The Neptunes ที่มีแฟเริล (Pharrell) จัดการหมด แฟเริลนี่เป็นโพรดิวเซอร์มือฉมัง ที่ทั้งเก่งและหน้าตาดี เขาบอกว่าเป็นคนดำที่หล่อมากๆ มีแต่สาวๆ กรี๊ด (มีหลายคนงงว่าหน้าตาอย่างนี้หล่อเหรอ แต่เราเองชอบมากๆ แหะๆ) เพลงนี้แฟเริลมาเป็นพระเอกมิวสิกด้วย


มารายห์นี่มีคนแต่คนด่าเรื่องรสนิยมการแต่งตัว คราวนี้เอาอีกแล้ว ใส่บิกินีหลุยส์ วิตตงสไตล์เดียวกับในมิวสิก Loverboy เลย เราว่ามันก็เข้าคอนเซปต์คนดังทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด แต่ชุดหลุย วิตตงอื่นๆ ดูดีงามดี เราว่าสวยนะ เราชอบโค้ทที่เราเอารูปมาให้ดู ดูเหมือนเจ้าหญิงราชวงศ์ญี่ปุ่นชอบใส่กัน ถอดออกมาก็เป็นชุดสวยแบบมีตังค์ใส่ไปก็ไม่น่าเกลียดอยู่ข้างใน แรดดี


ลืมพูดถึงเพลงเลย เพลงนี้เป็นแนวแฟเริล คือเน้นเบสไลน์กับเพอร์คัสชันที่เก๋ เราว่าเพลงนี้ซับซ้อนกว่าเพลงแฟเริลที่ผ่านมา เราชอบจังหวะซินโคปี (การเน้นเสียงให้ไม่ตรงกับเทมโป) ของเพอร์คัสชันมากๆ เลย และก็เสียงกลองแป๊กที่ไม่สามารถเดาได้ว่าจะเล่นยังไง เพลงนี้มารายห์ไม่รู้จะอึดอัดหรือเปล่าที่ไม่ได้แหกปาก ไม่ได้ร้องแบบเมลิสมา (โหยหวน) มากมาย แต่ก็ยังใจดีให้แหกปากบ้าง แต่มีอยู่อย่างนึงที่มารายห์ทำได้ดีก็คือการร้องคลอกับเสียงแร็พ ซึ่งเพลงนี้ได้สนูปด็อกมาแร็พ (น่าจะมาบ่นมากกว่า ตามสไตล์ของสนูป ด็อก) ส่วนเพลงรีมิกซ์ได้เจ้าเก่าคือเดวิด โมราเลส (David Morales) มามิกซ์ให้ คุณภาพสูงคงมาตรฐานทั้งมารายห์และโมราเลส และก็เป็นเวอร์ชันรีซิง ก็คือมารายห์ร้องใหม่หมด เพื่อให้เข้ากับเพลงแดนซ์ด้วย (ทุ่มเทเหลือเกิน)

เว็บไซต์ : www.mariahcarey.com

Ella Fitzgerald - Mack the Knife

ศิลปิน : เอลลา ฟิตซ์เจอรัลด์
อัลบัม : The Complete Ella in Berlin - Mack the Knife
วางแผง : 1960 (เวอร์ชันรีมาสเตอร์ สิงหาคม 1993)

อยากจะรีวิวศิลปินเก่าๆ อยู่เหมือนกัน เก่าของเราไม่ใช่แค่ว่าสิบปีที่แล้ว แต่นี่สมัยสี่สิบกว่าปีที่แล้ว เมื่อพูดถึงนักร้องอเมริกันในสมัยนั้นก็ต้องนึกถึง เอลลา ฟิตซ์เจอรัลด์ ซาราห์ วอห์น บิลลี ฮอลลิเดย์ สามคนนี้ถือเป็นเจ้าแม่จริงๆ ทั้งสามคนมีช่วงที่เรียกว่าโปรดักทีฟอยู่นานพอสมควร ทำให้มีผลงานออกมามาก โดยเฉพาะเอลลาเนี่ย ใครตามเก็บงานเธอได้หมดเนี่ย ขอนับถือจริงๆ

แต่สำหรับคนที่เบี้ยน้อยหอยน้อยหรือเพิ่งหัดฟังเพลงแจ๊สใหม่ๆ อย่างเรา (นับดูก็แค่สี่ปีเอง) ก็ต้องหาอัลบัมมาฟังสักสองสามชุด เพื่อจะให้รู้ว่าศิลปินมีแนวดนตรีเป็นอย่างไร และก็ต้องเลือกดีดี ยิ่งศิลปินที่ออกอัลบัมเยอะอย่างเอลลาแล้ว การที่จะเลือกฟังมันยากจริงๆ ส่วนใหญ่มักจะหนีอัลบัมรวมฮิตไม่พ้น โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ไม่ชอบซื้ออัลบัมรวมฮิต เพราะว่ามันไม่มีสามารถบ่งบอกเอกลักษณ์ ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง และก็ไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กันระหว่างเพลง เหมือนกับเพลงในอัลบัมอีกด้วย

เราอยากแนะนำอัลบัมนี้สำหรับคนที่เริ่มหัดฟังเพลงของเอลลา นอกจากจะเป็นช่วงที่เอลลาจะประสบความสำเร็จสูงสุดแล้ว ยังเป็นการรวมเพลงเร็ปเพอทัวร์ (ภาษาไทยใช้ว่าอะไรดี) ของเอลลา ตั้งแต่ Summertime (เพลงแจ๊สที่ทุกคนต้องรู้จัก) Misty (เพลงที่นักร้องแจ๊สทุกสมัยต้องร้องเป็น) Mack The Knife (เพลงที่มีเอกลักษณ์มากๆ ที่ตอนจบต้องร้องบอกว่าเพลงนี้ใครเคยร้องบ้าง เพลงนี้เอลลาลืมเนื้อ ต้องมั่วเนื้อเองด้วย ฟังแล้วสนุกดี) และเพลงอื่นๆ ซึ่งล้วนแต่เพลงดังของเอลลาทั้งสิ้น เวอร์ชันรีมาสเตอร์ที่มีขายในเมืองไทยนั้นราคาไม่แพง หาซื้อได้ตามร้านซีดีในห้างทั่วไป (ที่มีขายเพลงแจ๊ส) และแต่ละแทร็คนั้นต่อเนื่องกันมีเสียงพูดของเอลลาแทรกเหมือนในคอนเสิร์ต

อัลบัมนี้เราเองเห็นว่าไม่ต้องโฆษณามาก ลองไปอ่านรีวิวตามที่ต่างๆ ดูเอาแล้วกัน เราเองก็ซื้อมั่วๆ มา เพิ่งมารู้ตอนหลังว่าเป็นอัลบัมที่ดีที่สุดของเอลลา ฟิตซ์เจอรัลด์ แต่โดยส่วนตัวเองแล้ว อัลบัมนี้เป็นอัลบัมที่เวลาเราฟังแล้วมีความสุขที่สุดเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร

เว็บไซต์ : www.ellafitzgerald.com

Anthony Hamilton - Ain't Nobody Worryin'

ศิลปิน : แอนโทนี แฮมิลตัน (Anthony Hamilton)
อัลบัม : Ain't Nobody Worryin'
วางแผง : ธันวาคม 2005

ยอมรับว่าไม่เคยรู้จักแอนโทนี แฮมิลตันมาก่อน (เพราะไม่ค่อยดังนิ) แต่ยังไงๆ อัลบัมก่อนหน้านี้ที่เขาบอกว่าดี เราก็ไม่เคยได้ฟัง (อยากได้เหมือนกัน) ถ้าอยากฟังเพลงโซลของแท้ ก็คงคิดถึง แมรี เจ ไบลจ์ อารีทรา แฟลงกลิน หรือ เอริกาห์ บาดู แต่ถ้าให้คิดนักร้องผู้ชาย ก็คงคิดไม่ออก เราก็เลยลองพยายามคิด ก็คิดออกแต่รุ่นเดอะอย่างสตีวี วอนเดอร์ เพลงโซลของแท้จะเน้นถึงเรื่องสภาพความเหลื่อมล้ำทางสังคม และมักจะหนีไม่ค่อยพ้นเรื่องเกี่ยวกับศีลธรรมและศาสนา ถ้าจะให้รัก ก็จะรักแบบแต่งงานและมีลูกด้วยกัน เราว่าเพลงแนวนี้เหมาะมากสำหรับพวกที่เบื่อๆ เพลงฮิปฮอปที่นับวันเนื้อหาเริ่มไร้สาระลงทุกที (และก็เสื่อมด้วย)

พูดถึงดนตรี อัลบัมนี้ดนตรีดีมากเลยนะ เราคาดหวังว่าเพลงแนวนี้ไม่น่าจะต้องพิถีพิถันทำดนตรีมากมาย แต่ใครชอบดนตรีแบบหวือหวาก็คงผิดหวัง เพราะว่าไม่เพลงไหนที่ใช้เครื่องดนตรีหรือเสียงอะไรแปลกๆ เก๋ๆ เลย อย่างมากก็มีแค่ดนตรีแบบเรกเก้เย็นๆ เท่านั้นเอง และก็ไม่ต้องไปหวังว่าจะมีเพลงชนิดที่โดดเด่นที่จะเป็นซิงเกิลติดหูได้ และเพลงบัลลาดในอัลบัมนี้ก็ใช่ว่าจะโดดเด่นเหมือน So Sick ของ เนโย หรือ Be Without You ของแมรี เจ ไบลจ์

เพลงที่เราชอบมากก็คือ Never Love Again เพราะเสียงแบบฟัลเซตโตอีกแล้ว เป็นเพลงเดียวในอัลบัมที่ร้องแบบนี้ เราว่าถ้าเขามีเสียงแบบนี้ก็คงดังได้ง่ายๆ นะ เพราะลูกคอลูกเล่นเป็นสไตล์อรีทรา แฟลงกลิน มากๆ ฟังแล้วคิดถึงเพลงของมาร์วิน เกย์ อะไรพวกนี้ เราเองก็เกิดไม่ทันหรอกนะ ได้ยินได้ฟังก็จากวีเอชวัน ช่วงที่กระหน่ำเปิดเพลงเก่าๆ สมัย 70 ซึ่งเราว่าถ้ามีเวลาอยากจะไปหามาฟังเหมือนกัน

เว็บไซต์ : www.anthonyhamilton.com

Daniel Powter - Daniel Powter

ศิลปิน : แดเนียล พาวเตอร์ (Daniel Powter)
อัลบัม : แดเนียล พาวเตอร์
วางแผง : เมษายน 2006

นานๆ จะมีเพลงป็อปติดอันดับหนึ่งชาร์ตประเภทซิงเกิลของบิลบอร์ดเหมือนอย่างตอนนี้ ถ้าไม่นับ Kelly Clarkson แล้ว Daniel Powter ก็ถือเป็นดาวรุ่งจริงๆ เราฟังเพลง Bad Day ทางวิทยุและโทรทัศน์บ่อยอยู่เหมือนกัน เราก็คิดว่าเพลงนี้ดีทีเดียว ถึงแม้ว่ามิวสิกวิดีโอจะคลิเชไปหน่อย

แต่พอมาฟังทั้งอัลบัมแล้วเราบอกคำเดียวว่าผิดหวังมากๆ ตนตรีเป็นแบบที่เราเรียกว่าป๊อปร็อกเกลื่อนๆ และทำนองก็ซ้ำจนน่าเบื่อ ถึงแม้ว่าจะมีการพยายามใช้เสียงร้องที่หลากหลาย แต่มีหลายเพลงที่เสียงมันน่ารำคาญ และดนตรีก็ดังเสียจนแทบจะกลบเสียงร้องหมด บางเพลงเสียงเหมือน Anastacia (เสียงเป็ดๆ ซึ่งเราไม่ชอบเลย) แต่ก็ยังดีที่ยังพอมีเพลงที่ดีพอใช้ โดยเฉพาะสามแทร็กแรก ก็คือ Song 6 Free Loop และก็ Bad Day

เราไม่รู้ว่า Daniel Powter จะเป็นวันฮิตวอนเดอร์หรือเปล่านะ เราว่าเพลงอื่นก็ไม่น่าดังได้เลย แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน มันก็มีเพลงที่คิดว่าจะดังได้นะ แต่เราไม่คิดว่ามัน

ศิลปินที่คล้ายคลึงกัน : เราก็คงบอกว่าเสียงร้องและดนตรีเหมือน Anastacia นะ ถ้าให้คิดถึงนักร้องชายคนไหนก็คิดไม่ออก (ถ้าบอกว่าเหมือนนักร้องนำ Maroon 5 จะโกรธ เพราะนั่นเราชอบมากกว่าและรู้สึกว่าดีกว่าเยอะ)

เว็บไซต์ : www.danielpowter.com

Prince - Black Sweat

ศิลปิน : พรินซ์ (Prince)
ซิงเกิล : Black Sweat
วางแผง : มีนาคม 2006

เราเคยฟังเพลงพรินซ์ครั้งแรกสมัยม.2 ตอนนั้นมีเพลง Gold (ที่ร้องว่า All that glitters... ain't gold) ซึ่งเป็นเพลงสุดท้ายที่เราได้ฟังก่อนที่จะหายไปจากวงการไปอีกเป็นสิบปี รู้แต่ว่าพรินซ์เป็นศิลปินที่ดังอยู่ในสมัยปี 80 ถึงต้นๆ 90 แต่ก็อยู่ก็หายไป ปีที่แล้วก็เห็นออกอัลบัม Musicology แต่เราก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ อัลบัมนี้ก็เหมือนกัน ไม่ได้สนใจ แต่พอมาเจอเพลงนี้ใน MTV ก็รู้สึกชอบ เราเป็นคนที่ชอบเพลงที่ใช้เครื่องดนตรีน้อยชิ้น (มินิมัลลิสม์) อีกอย่าง เราเป็นคนที่ชอบเสียงฟัลเซตโต อันเป็นเอกลักษณ์ในการร้องของพรินซ์ซึ่งเข้ากันได้ดีกับเสียงเบสทุ้มๆ ของเพลง แต่จุดที่เราชอบมากก็คือเสียงซินทีไซเซอร์แหลมๆ ที่ดังเรื่อยๆ ตลอดเพลง ฟังแรกๆ เหมือนเสียงรบกวนจากไมโครโฟนมากกว่าที่จะเป็นเสียงดนตรี

ถ้าสมมติว่าเราฟังเพลงนี้จากวิทยุก็คงไม่ประทับใจเท่าได้ดูมิวสิกวิดีโอด้วย เราชอบมิวสิกที่เป็นภาพขาวดำและการแสดงออกของสีหน้า ท่าทางและอารมณ์ของพรินซ์กับนางแบบในมิวสิกที่หน้าตาได้ใจมากๆ


แค่อ่านที่เราเขียนอย่างเดียว คงไม่ค่อยเข้าถึงความรู้สึกของเรากับเพลงนี้เท่าไหร่ เราว่า ถ้าใครอยากได้เอ็มพีสามของเพลงนี้เราจะอีเมลไปให้ดีกว่า แค่เขียนคอมเมนต์เข้ามาในโพสต์นี้ก็พอ

เว็บไซต์ : อัลบัม 3121, NPG Music Club, แฟนคลับ

มิวสิกวิดีโอแปลกๆ

เกิดอะไรขึ้นกับมิวสิกวิดีโอเพลงฮิปฮ็อปอาร์แอนด์บีในช่วงนี้ก็ไม่รู้ ตอนแรกสุดที่ดูมิวสิกวิดีโอแล้วทะแม่งๆ ก็คือ เพลง So Sick ของ เนโย (Ne-Yo) ซึ่งเป็นเพลงโปรดของศิลปินโปรด ลักษณะก็คือจะมีภาพซ้อนกันสองภาพ ภาพหลักจะอยู่ในส่วนแถบตรงกลางที่เขาเรียกว่าเล็ตเตอร์บ็อกซ์ ส่วนข้างบนข้างล่างที่ว่างก็มีภาพอีกภาพหนึ่ง


เลตเตอร์บ็อกซ์ก็คือส่วนที่เป็นส่วนจอจริงๆ ซึ่งมีอัตราส่วนเท่ากับจอหนัง เวลาเอามาลงจอทีวีจะทำให้เหลือเนื้อที่ว่างๆ ข้างบนกับข้างล่าง แล้วผู้กำกับมิวสิกวิดีโอชื่อ ไฮป์ วิลเลียมส์ (Hype Williams) เขาเห็นว่าน่าจะเอาอะไรมาใส่ก็เลยเอาวิดีโออีกอันแบ่งครึ่งบนล่างมาแปะไว้ตรงเนื้อที่ว่างๆ มิวสิกแรกที่เราเห็นก็คือ Check on it ของ บียอนเซ่ (Beyoncé) ก็ไม่รู้สึกประหลาด เพราะข้างบนข้างล่างเป็นผ้าพลิ้วไปพลิ้วมา คือมันไม่ต้องใส่ใจกับมันมาก แต่ของเนโยนี่มันเป็นภาพที่ถ่ายจากเฮลิคอปเตอร์แลดูตาลายมากๆ มาเจอมิวสิกวิดีโออันล่าสุดที่เพิ่งดูวันนี้ของ LL Cool J ที่ร้องกับ เจนนิเฟอร์ โลเปซ เพลง Control Myself ยิ่งปวดหัวใหญ่ เพราะจะตัดสลับไปสลับมาระหว่างทั้งสองคนบนฉากตรงกลาง กับบนล่าง


เราก็ไม่ได้ว่าว่ามันไม่ดีนะ มีเพลงของ โรบิน ทิก (Robin Thicke) ที่ แฟเริล (Pharrell) โปรดิวซ์ให้ ก็เป็นเพลงที่เราก็ชอบตอนนี้ (เป็นแฟนเพลงของแฟเริลมานานแล้ว) มิวสิกวิดีโอก็สไตล์ไฮป์ วิลเลียมส์กำกับอีกแล้ว ภาพจะสลับระหว่างหน้าไร้อารมณ์หนวดๆ ของโรบินกับฉากผู้หญิงเซกซี่สไตล์เพลงฮิปฮอปนุ่งน้อยห่มน้อยแต่ดูศิลป์ดี อย่างน้อยก็เป็นมิวสิกฯที่ดูง่ายสุดแล้วมั้งในบรรดามิวสิกหลายหน้าจอ

ลองไปอ่าน ข่าวของ VH1 บอกว่าไฮป์จะเลิกทำมิวสิกแนวนี้แล้วนะ (ดีใจจัง จะได้ไปต้องตาลายอีก)

แหล่งที่มา : รูปคร็อปจากมิวสิกวิดีโอใน www.youtube.com

อาร์มแชร์ - Tender

ศิลปิน : อาร์มแชร์
อัลบัม : Tender
วางแผง : ธันวาคม 2005

อัลบัมนี้ถือเป็นอัลบัมสุดท้ายของอาร์มแชร์ก่อนจะแยกย้ายกันไป ไม่ได้เป็นแฟนอาร์มแชร์ตั้งแต่แรกหรอก ก้ชอบเป็นเพลงๆ ไป สมัยก่อนที่มีเพลงอบเชย พอฟังแล้วชอบเนื้อร้องมากๆ โบราณดี (โอ้เอยเจ้าอบเชย นะเจ้าเอย...)

เพลงนี้เข้าคอนเซปต์ของตัวเองด้วย คือให้ความรู้สึกถึงมินิมัลลิสม์ โดยเฉพาะเพลง น้ำหนัก (ดนตรีไม่ซับซ้อน เมโลดี้ไม่ซับซ้อน แต่เก๋) ถึงแม้ว่าจะเป็นเพลงจากอัลบัมเก่าๆ แต่เอามาร้องใหม่หมด มีแต่งเพิ่มสามเพลง (ทำไมไม่แต่งใหม่? แล้วทำไมต้องร้องใหม่?) เราชอบการคุมเสียงของนักร้องนำ (โย่ง) ให้อยู่ในโทนสม่ำเสมอ ไม่หวือหวาเหมือนเพลงป๊อปร็อกไทยๆ สมัยนี้นิยมกัน ก็ถือว่าเป็นเอกลักษณ์อีกแบบ เขาระบุว่าเป็นวงบอสซาโนวา แต่ในความคิดเราก็เป็นอะคูสติกป๊อปแบบไทยๆ แต่คนฟังเพลงไทยจะบอกว่าอาร์มแชร์เพลงแนวมากๆ แต่ก็คงจริง ถ้าคำว่าแนวคือเพลงที่ไม่เป็นแบบเพลงสเตอริโอไทป์ของเพลงไทย

แต่พอฟังไปกลางๆ อัลบัมแล้วแอบรู้สึกเสียดายที่ไม่ค่อยมีเพลงสไตล์น้ำหนักอีก เพราะเพลงมันซับซ้อนกว่าที่คาดหวังไว้ แต่ก็ยังถือว่าเย็นๆ ฟังเรื่อยๆ กว่าอัลบัมของศิลปินแนวคล้ายๆ กันวงอื่นๆ

ศิลปินที่คล้ายคลึงกัน: อันนี้ตอบยากแฮะ เพลงไทยแนวเพลงมันคล้ายๆ กัน บางทีก็รู้สึกว่าอาร์มแชร์แตกต่าง แต่บางทีก็รู้สึกว่ามันก็เหมือนศิลปินอื่นๆ แหละ แนวการร้องเราว่าสไตล์ นภ พรชำนินะ แต่อาร์มแชร์จะใช้อารมณ์น้อยกว่า (ไม่ได้หมายความว่าดีน้อยกว่า เราชอบตรงที่มันเรียบง่ายนี่แหละ)

เว็บไซต์ : ค่าย Small Room, อาร์มแชร์แฟนคลับ

Corneille - Les Marchands de Rêves

ศิลปิน : คอรฺเนย์ (Corneille)
อัลบัม : Les Marchands de Rêves
วางแผง : พฤศจิกายน 2005

เดือนที่ผ่านมาฟังเพลงจากอัลบัมนี้แทบทุกวัน คอรฺเนย์เป็นนักร้องอาร์แอนด์บีชาวแคนาดาที่ดังมากๆ คนหนึ่ง คือดังทั้งแคนาดาและฝรั่งเศส ลองไปอ่านประวัติในเว็บไซต์ของ แอรฺแอฟอี แล้วสงสารยิ่งนัก คอรฺเนย์หนีรอดจากสงครามล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาซึ่งเป็นบ้านเกิด เขาหนีออกมาได้แต่ต้องสูญเสียทั้งพ่อแม่พี่น้องไปหมด แล้วก็หนีไปหลายที่จนไปตั้งหลักอยู่ที่แคนาดา เพลงแรกของอัลบัม Raposer en Paix (Rest in Peace) เขาก็แต่งเพลงนี้เพื่อบอกแม่ว่าตอนนี้เขามีแฟนแล้วนะ เขาจะดีกับแฟนเหมือนที่พ่อทำกับแม่ และก็มีอีกหลายเพลงที่พูดถึงสันติภาพในบ้านเกิดเขา ที่ชอบก็มี Sur la Tombe de mes Gens และ Notre jour viendra เพลง Le bon Dieu est une Femme เขียนยกย่องผู้หญิงว่าเป็นพระเจ้า แบบว่าโลกนี้ขาดผู้หญิงไม่ได้ เนื้อหามีหลากหลาย ไม่ได้หดหู่มากเกินไป แนวเพลงเป็นอาร์แอนด์บีที่อะคูสติกมากๆ เกือบทุกเพลงมีเสียงของกีตาร์โปร่ง

ศิลปินที่คล้ายคลึงกัน : เราคิดว่าเสียงและแนวเพลงเหมือน Eric Benét นะ แต่เป็นเวอร์ชันฝรั่งเศส ฟังไปฟังมาจะรู้สึกว่า ไม่เหมือนฟังเพลงภาษาฝรั่งเศส เหมือนร้องภาษาอังกฤษเลย สงสัยเป็นเพราะสำเนียงของคอรฺเนย์ที่ออกไปแบบเกเบ็กมั้ง (เราไม่รู้ว่าสำเนียงรวันดาเป็นยังไงเหมือนกัน บางทีนี่เป็นสำเนียงรวันดาก็ได้)

เว็บไซต์ : www.corneille.mu, corneilleonline.com

ทักทาย

แนะนำบล็อกใหม่ของปวร ช่วงนี้มีเรื่องให้โพสต์เยอะ โดยเฉพาะเรื่องเพลง ถ้าเอาไปโพสต์แต่ใน บล็อกของปวร อย่างเดียว ก็คงล้นแน่ ไม่ได้โพสต์เรื่องอื่นกันพอดี เราก็เลยแตกหน่อมาเป็นอีกบล็อกดีกว่า

เรื่องชื่อนั้นเราคิดตั้งนาน เพราะตอนนี้ชื่อมันโดนเหมาไปหมดแล้ว เราก็พยายามจะคิดชื่ออะไรที่สั้นๆ เก๋ๆ จนมาได้คำว่า Le Jacquier นี่แหละ คำนี้แปลว่า ต้นขนุน ในภาษาฝรั่งเศส ชื่อไทยก็คือ บล็อกขนุน สั้นๆ แต่ได้อารมณ์น่ารักสุดชีวิต

ตอนนี้มีสองบล็อกแล้ว คงต้องขยันโพสต์กว่าเดิม แต่ก็คงไม่เน้นปริมาณแต่จะพยายามโพสต์ให้สม่ำเสมอดีกว่าเนอะ เรื่องเพลงนี่เรามีให้เขียนไม่รู้จบอยู่แล้ว